Van Coral Bay naar Perth en Hong Kong

Hoi allemaaaal!

Zijn jullie al een beetje bijgelezen en bijgekomen van mijn vorige verhaal? Ik was er zelf wel enthousiast over, wat een mooi stuk hadden we toen gereden zeg! Sinds mijn schrijven hebben we natuurlijk totaal niet stilgezeten en nog vele avonturen meegemaakt. Hieronder ga ik weer een poging wagen.

We waren in Coral Bay gebleven. Tot Coral Bay was het eigenlijk dag en nacht bloedheet. Sinds Coral Bay waaide het echter elke avond zo ontzettend hard dat we soms echt wel een vest nodig hadden. Wel jammer, de temperatuur daalde op die momenten aanzienlijk en je waaide gewoon naast je camper weg. Hierdoor lagen we vaak nog vroeger in bed dan normaal. Dat vroeg in bed heeft er ook echt wel mee te maken dat we 's morgens zo vreselijk vroeg wakker zijn en lange en intensieve dagen maken. Eenmaal op bed slapen we direct als een blok, ongeacht het tijdstip.

In Coral Bay hadden we een snorkeltour geboekt naar het Ningaloo Reef. De meesten van jullie weten dat ik echt een hekel heb aan zee (met name dat plakkerige zout), schommelen in een boot en vissen (in welk formaat dan ook). We kregen gelukkig een wetsuit aan, wat dat laatste al iets prettiger maakt. Kunnen ze me in ieder geval niet aanraken enz. Na mijn laatste avontuur met een sidderaal in Belize ben ik al helemaal als de dood voor de onderwaterwereld. We ging de echt totaal heldere zee op en maakten een eerste snorkeltocht. Het koraal was niet zo gekleurd als in het Great Barrier Reef en ik besefte al gelijk dat ik er misschien helemaal niet goed aan had gedaan om deze tour te doen. Mooier dan het Great Barrier Reef gaat de onderwaterwereld nooit meer worden volgens mij. Het koraal was één kleur en soms kwam er een tweede kleur bij, verder wat kleine visjes die relaxt om me heen zwommen. Na de eerste snorkeltocht gingen we klappertandend de boot terug op. Echt warm was het niet en blauw van de kou wachtten we tot we een tweede keer het water in gingen. We gingen nu op zoek naar mantaroggen. Echt wel een mooie ervaring toen de schipper deze had opgespoord. We mochten in groepjes het water steeds in en met meneer manta mee zwemmen. Wat gaat ie snellll! Totaal niet bij te houden. De manta's die we nu zagen waren om en nabij de drie meter breed, maar ze kunnen tot wel negen meter worden. Echt enorm! De laatste snorkelronde heb ik niet meegedaan. Ik had gruwelijk last van een gebrek aan zuurstof (heel snel zwemmen en door zo'n pijpje ademen hoort ook bij de gebreken waar ik last van heb bij snorkelen, zo zit je ineens zonder lucht). Heb genoten van de omgeving, het koraal wat inmiddels ook deels boven water lag en Meike die lekker in het water lag te dobberen op zoek naar zeeschildpadden en rifhaaien. De zeescihldpad had ik gelukkig die ochtend ook al op de oppervlakte zien zwemmen. We waren bekaf aan het eind van de dag en blij dat we dan ook een dagje bijgeboekt hadden in Coral Bay.
De volgende dag gingen we richting Denham. In eerste instantie stond Kalbarri op de planning, maar we hadden zoveel mooie stops bedacht dat we beter richting Denham konden rijden. Een mooie route waarbij we een bezoek brachten aan de blowholes (gaten in de klifkusten, de oceaan komt hier zo hard tegenaan dat het water vanzelf door die gaten omhoog spuit) en Shell Beach, een strand wat alleen maar uit witte schelpjes bestaat (de laag is op sommige plekken zeker negen meter dik). Verder is de oceaan hier woest en kun je dus schitterende stops maken langs de klifkust. Kan daar echt uren naar kijken!
Na Denham gingen we op naar Kalbarri. De vermoeidheid begon toe te slaan, of ik had echt last van iets waar ik thuis ook wel regelmatig last van heb, maar rijden was voor mij even geen optie. Meike heeft de grootste afstanden afgelegd deze twee dagen. Dat was iets meer verantwoord. Rond de middag kwamen we in Kalbarri National Park aan, waar we een eerste wandeltocht maakten. Je kon naar een heel mooi uitkijkpunt wandelen, vanwaar je echt een verbazingwekkend uitzicht had over de kloof verder naar beneden. Ook kon je wandelen naar de bodem van de kloof. Wij met onze klim en klauterervaring konden dat niet aan ons voorbij laten gaan en zijn dan ook vol overtuiging naar beneden gegaan. Ook hier weer prachtige uitzichten en helaas ook weer last van honderden vliegen. We waren net weer wat meer gewend aan de stilte en dan ineens zitten ze weer overal (in je neus, in je oren, op de lijf en bijna in je mond...). Na de lunch wilden we nog een wandeling maken bij Natures Window. We hadden echter al gauw bedacht dat een wandeling helemaal niet meer hoefde en we gewoon alleen naar dit hoogtepunt zouden lopen. Mooie uitkijkpunten en geweldige fotomomenten hebben we hier gehad. Wel jammer dat hoe zuidelijker we nu in het westen komen, hoe meer alles is klaargemaakt voor de toeristen. Paden zijn bijvoorbeeld geasfalteerd en wandelroutes niet meer zo moeilijk. Toch ook wel jammer, tot voor kort hadden we alleen nog maar ongerepte natuur en lekker back to basic gehad. Na Nature's Window gingen we op zoek naar een camping, wat in Kalbarri ook iets moeilijker leek. Alles wat volgeboekt door de vakantie hier, maar gelukkig vonden we nog een plekje. 's Avonds lekker uit eten in een heel bijzonder hippie-achtig restaurantje met heerlijik maaltijden (en wat een volle borden!!). Kalbarri is trouwens echt een leuk badplaatsje, dat had ik helemaal niet verwacht eigenlijk. Lekker langs de haven en het 'strand' gelopen. Omdat de oceaan zo woest is hebben de meeste plaatsjes in deze regio geen directe verbinding met de zee, maar een soort van afscheiding zodat er een rustigere 'lagune' ontstaat waarin werkelijk gezwommen kan worden.
Onze volgende tocht ging van Kalbarri naar Cervantes met veel mooie uitkijkpunten op de route waar we zijn gestopt. Ook nog een lunchstop gemaakt in Port Denison en via Pink Lake (echt een enorm meer wat, afhankelijk van de stand van de zon, helemaal rose was). Het landschap veranderde nog steeds drastisch, maar inmiddels was er meer sprake van echte akkerbouw en enorme landerijen. Heel gaaf. Eindelijk weer plekken waar ook daadwerkelijk echt weer wat kan groeien. Tevens kregen de groene bosjes ook af en toe bloemetjes in zich. Soms zag je dus wel wat kleine sporen van een lente in aantocht in dit gebied.
In Cervantes zochten we eerst een camping en gingen daarna op bezoek bij de Pinnacles. Sja ehmmm hoe leg je dat uit? Een woestijn met honderden of misschien wel duizenden stenen die allemaal rechtop in het zand staan. Varierend van lengte van handhoogte tot enkele meters. Wel heel raar hoe ze daar komen en wat ze daar de hele dag doen. We hebben hier een rondje met de auto doorheen gereden en toen terug naar de camping. Ik vond het niet bijster bijzonder, maar merk ook dat hoe zuidelijker ik kom, de spanning van de highlights af is. Als je echt een reis als deze wilt maken en de highlights wilt opbouwen, dan zou ik in het zuiden beginnen en in het noorden eindigen. Nu waren we de reis gestart met het meest spectaculaire voor mijn idee. Misschien maar goed ook als je in dit tempo reist, want onze energie neemt inmiddels per dag flink af.
Vanuit Cervantes naar Fremantle. Een rit waarbij we ineens pats boem in de bewoonde wereld terechtkwamen. Ineens reed ik op een snelweg met vijf banen waarbij we geen idee hadden waar we vandaan kwamen of naar toe moesten. Links kijken, rechts kijken, dode hoek ging constant mis (gelukkig geen ongelukken) en op goed geluk richting Fremantle dat ook nog eens veel groter bleek te zijn dan het in mijn beleving was! Wat een spanning zeg :-) In Fremantle lekker een middag rondgewandeld. Toch een leuk plaatsje, maar wel voor een nachtje langer misschien. We hebben het rustig aan gedaan want stonden naarmate de dag vorderde helemaal op instorten. We worden moe en de enorme route begint er nu echt in te hakken.
Na Fremantle was het helaas zover. We moesten terug naar Perth en na 17 dagen rondgetourd te hebben in ons huis op wielen echt afscheid nemen van onze Britz. We waren er aan gehecht geraakt. Prettig ding om in te reizen. We reden terug naar Perth, wederom zonder idee waar we heen moesten etc. Uiteindelijk het vliegveld gevonden en onze maat ingeleverd. Wat een viespeuk zeg. Daar op de parkeerplaats naast alle schone wagens stond onze camper er maar behoorlijk smerig met een roodbruine kleur tussen (maar wel een ervaring rijker). Ik had op de derde dag al een flink deuk in het ding gereden, omdat ik een boompje gemist had. Toen ik dat vertelde bij Britz, was de enige vraag die ik kreeg 'hoe is het met de boom?!'. We waren gelukkig goed verzekerd (beter dan ik vooraf dacht) en ons wagentje krijgt een mooi nieuw achterkantje. Ruim 5540km heeft hij met ons gereist en inmiddels vragen we ons af waar hij nu is en of hij het net zo goed heeft met anderen als met ons :-).
Na het inleveren van de camper gingen we met de taxi naar ons hotel aan de rand van het centrum en hebben we nog twee dagen heerlijk door Perth gewandeld. Northbridge vond ik zelf een hele leuke wijk en ook het centrum konden we ons prima vermaken. Echt slapen in een hotel, een echte douche en lekker uit eten. Het leek weer een totaal andere wereld.
Toen was het helaas tijd om afscheid te nemen van Perth, maar ook van Australië.

Dit was niet de laatste keer dat ik terugging naar Australië. Het is er echt geweldig en ik ga ook niet ontkennen dat ik regelmatig heb ik gekeken hoe de werkgelegenheid is, hoe het andere mensen bevalt en of ik er zou kunnen leven. Wie weet op een dag... Ik heb werkelijkwaar genoten. Australië was opnieuw fantastisch en heeft mijn dromen echt meer dan waargemaakt. Wat zou ik deze route (met name Darwin - Broome) nog een keer opnieuw doen, maar dan net naar het regenseizoen. Nu was alles dor en droog en stonden 9 van de 10 riviertjes leeg, maar na het regenseizoen verwacht ik dat het er echt heel anders aan toe gaat. Wat zou ik dat ook graag bekijken! Pff heb nu alweer heimwee als ik eraan terugdenk. Wat een mooie dingen hebben we hier meegemaakt!

Vanuit Perth vlogen we net voor middernacht door naar Hong Kong. Hier hadden we nog een laatste overnachting geboekt, voor we terug naar Amsterdam zouden gaan. Als je in Hong Kong aankomt is het vaak rond 08.00u 's morgens en de terugvlucht naar Nederland is na middernacht. Zo hadden we nog bijna twee volle dagen te gaan hier. De eerste dag hebben we wat rondgelopen, maar ik kon me echt heeeeel erg weinig van vorige keer herinneren. In mijn beleving spraken ze toch wel een stuk beter Engels, maar dat kan ook zijn omdat ik toen vanuit Cambodia, Laos en Vietnam kwam en dat Hong Kong dan misschien gewoon is meegevallen in tegenstelling tot die landen. Nu werd er amper een woord Engels gesproken. We hebben geslenterd door Kowloon, Kowloon Park, de Avenue of Stars en nog wat straatjes her en der. Na het middaguur mochten we inchecken in het hotel en dat was nodig. We moesten echt heel gauw naar bed voor een uurtje slaap. De nachtvluchten zijn toch behoorlijk vermoeiend (om 01.00u staat je diner klaar en om 05.00u wordt je alweer gewekt voor je ontbijt bijvoorbeeld). Lekker een uurtje geslapen, gedoucht en toen ons klaargemaakt voor nog een 'avondprogramma'. We zouden nog naar de Ladies Market gaan, de Symphonie of Lights en de Night Market. De Symphonie of Lights had ik vorige keer gemist, maar was eigenlijk ook niet heel spectaculair. Vanaf Hong Kong Island verschijnen er lasers en verschillende verlichtingen op de wolkenkrabbers, wat in het donker voor een bijzonder effect zorgt. De markten waren vooral heel leuk omdat deze echt lieten zien hoe Hong Kong eruit zag. Ik vind de stad ook het leukst in het donker. Overal die felle verlichting, enorme aantallen mensen op straat, ontelbaar aantal winkeltjes dat ineens open is s avonds en al die advertenties. Op de markten verkopen ze vooral prullaria, wat een hoop zeg! De volgende dag gingen we met de lokaal agent van Travelworld op pad. Eerst een bezoekje aan Victoria Peak. Dat had echt heeeel mooi moeten zijn met een schitterend uitzicht, maar in de herfst is de stad altijd gehuld in een enorme mist van smog. Zo ontzettend jammer, je zag dus echt zo ontzettend weinig :-(. Dat maakte mijn Hong Kong ervaring deze keer helaas iets minder leuk. Ik had graag de uitzichtpunten nu echt meegekregen, omdat ik dat dus vorige keer allemaal niet gedaan had. Nu hebben we nog niet veel meer dan mist gezien. Vanaf Victoria Peak wel een idee gekregen hoe alles eruit zag. De gids vertelde zo ongelofelijk veel, alleen dat was al heel leuk om te horen en al je vragen te stellen. Na Victoria Peak gingen we naar Aberdeen voor een boottocht door de haven waar je enorme jachten zag, maar ook verschillende traditionele vissersbootjes. Aan het eind van de dag nog door naar de Cable Car voor een bezoek aan de Big Buddha. Wow wat was ie groot! Daarna nog wat in de mall rondgelopen, voor het helaas dan echt tijd werd om terug te vliegen naar Amsterdam. De vlucht ging op zich prima, slecht geslapen, drie films gekeken en maar wat zitten wachten tot de uren voorbij waren.

Inmiddels zit ik weer in mijn eigen huis, vreemd. Wist zelfs niet dat ik het nog best wel schoon had achtergelaten. De eerste was hangt inmiddels aan de lijn en de backpack ligt alweer in de kast. Alsof ik niet weg ben geweest. Mijn hoofd zit boordevol verhalen, nieuwe ervaringen en andere gekke gedachtekronkels. Ik heb het idee echt maanden weg te zijn geweest, maar aan de andere kant ook weer helemaal niet. We hebben zoooo ontzettend veel moois gezien en gedaan. Alles boven verwachting. We hebben een enorme afstand zonder problemen afgelegd (en weer tikken de km's bij aan mijn ervaring met links rijden... wordt tijd dat ik het ook eens aan de rechterkant van de weg ga doen), een bijzondere camperervaring en hebben ook elkaar niet de kiet uitgevochten. Het is allemaal goed en gezellig geweest en we kunnen elkaar nog steeds lachend aankijken.

Ik heb een toptrip gemaakt en hoop dat ik jullie een beetje een beeld heb kunnen geven van dit avontuur. Wil jullie bedanken voor het lezen van de verhalen en de reacties. Nu ga ik heerlijk mijn oogjes even dichtdoen en binnenkort maar eens de foto's uitzoeken!

Tot de volgende reis,
Barbara

P.s. Mocht er nog iemand van jullie goed zijn met een pincet, dan hoor ik het graag. Ik loop nog steeds met een aantal souveniertjes van de spinifexplant in mijn hand rond die er eigenlijk toch wel uit moeten!