Het waanzinnig mooie El Chaltén en El Calafate

Dag allemaal,

Bedankt voor jullie berichtjes aan alle kanten! Deze keer nog wat sneller, maar daarna voorlopig eventjes geen verhaal. Na mijn vlucht vanuit Ushuaia naar El Calafate heb ik één nacht overnacht in een eenvoudige kamer met stapelbed op een camping in El Calafate. De volgende ochtend zou ik al vroeg weer met de bus doorreizen naar El Chaltén. Maargoed ook, want die camping is echt fantastisch, maar de kamer wat minder. Over het algemeen heb ik erg leuke hostels die heel gemoedelijk aandoen. Vaak heb ik een gedeelde kamer met vier personen voor mijzelf, omdat het nog echt voorseizoen is. Soms zijn we met vijf gasten of zo in het hostel en hebben we allemaal een eigen kamer met extra bedden. Toch een soort van privékamers dus en dat voor € 5,- tot € 15,- per nacht. Je bed wordt elke nacht opgemaakt! Aan de andere kant ergens ook wel jammer, want mijn ervaring is dat je juist mensen ontmoet door met je kamergenoten te kletsen. Toch vind ik het wel fijn nu om wat meer tijd alleen door te brengen. Ik weet dat ik elke dag aanspraak heb, is het niet tijdens het eten, dan wel op straat of tijdens een wandeling of excursie. Absoluut niet erg dus.

Rond het middaguur kwam ik aan in El Chaltén, het walhalla voor reizigers die van hiken houden. Het hele dorp bestaat echt alleen voor de toerist en is een straat met alleen maar eenvoudige overnachtingslocaties en restaurantjes. Toch doet het erg gezellig aan allemaal. De gemiddelde reiziger loopt in een comfortabel wandeloutfit en bergschoenen over straat. Geloof niet dat toeristen die niet van hiken houden, hier verder iets te doen hebben. Maargoed, na aankomst wilde ik gelijk een trekking doen, want door omstandigheden had ik al een dag minder dan gepland. Het was ontzettend mooi weer en bij de receptie van het hostel adviseerden ze mij om direct de trekking ‘Laguna Torre’ te gaan doen. Een tocht van ongeveer zes uur heen en terug. Prima! Ik had geen idee waar ik heen ging of wat die tocht inhield, maar ik wilde hoe dan ook lopen. Gauw omgekleed en mijn broodjes gesmeerd (jaaa, om kosten te besparen in dit enorm dure deel van Argentinië smeer ik mijn eigen stokbroodjes met jam of dulce de leche en kook ik zelfs ’s avonds in het hostel, over het algemeen dan, niet altijd). De tocht kon beginnen. Het was een mooie en niet echt hele zware route en ik had er echt totaal geen besef van dat ik niet veel later onderaan de bergen zou staan waar ik al uren uitzicht op had gehad. Na de laatste rotsblokken ging ik de bocht en was ik volledig buiten woorden. Wowwww, wat een ongelofelijk waanzinnig uitzicht!! De meeste van jullie hebben de foto op facebook gezien. Ongelofelijk mooi, ik heb er absoluut geen woorden voor wat ik daar voelde, zag of dacht. Sprakeloos! Aan de voet van de bergen Fitz Roy en Torre, die deels besneeuwd waren, lag een gletsjer, die uitmond in een lagune met vooraan de laguna nog stukken afgebrokkeld ijs van de gletsjer en dat alles onder een strakblauwe lucht en volle zon! Het was echt een plaatje en zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Niet alleen dat beeld, maar ook de hikers die op twee handen te tellen waren. Iedereen zat daar, een eindje bij elkaar vandaag, op een steen de omgeving in zich op te nemen. Geen geklets, geen herrie, geen foto’s, puur genieten en luisteren naar de stilte en het verplaatsen van de ijsschotsen door het water. Wat ontzettend mooi. Meer dan een uur heb ik daar in stilte in het zonnetje gezeten en had daar nog uren kunnen blijven zitten of zelfs willen overnachten onder de sterrenhemel. Een paar foto’s gemaakt en daarna was het helaas tijd om aan de drie uur durende tocht terug te beginnen. Met dit beeld kan ik nog jaren vooruit, wow!! Onderweg ontmoette ik een jongen uit Spanje en maakten we samen de terugweg iets dragelijker, want inmiddels waren we toch best moe van de wandeling. Hij gaf mij nog wat tips voor een hike de volgende dag en uiteindelijk trok hij het niet meer en ging ik alleen verder, terug naar het dorp. ’s Avonds was het beeld in het hostel eigenlijk best grappig. Iedereen nog steeds in zijn wandelkleding, maar ook allemaal strompelend, met of zonder schoenen. Typisch beeld van een hikersdorpje, heerlijk!

De volgende dag was het net zo stralend weer als de dag ervoor, dat komt niet vaak voor in El Chaltén zegt iedereen, dus ik voelde mij een enorme geluksvogel en was vol energie om de volgende hike te gaan doen. De meeste locals moesten wel tig keer de trail bewandelen om een wolkenvrije Torre of Fitz Roy te zien. Door meerdere mensen was mij aangeraden om de hike ‘De los Tres’ te gaan doen, een route van ongeveer acht uur heen en terug. Geen idee wederom wat deze inhield, maar de omgeving is hier schitterend dus het kon niet echt misgaan. Dit is eigenlijk een route waarbij je heen en terug dezelfde weg bewandeld, door je heen te laten brengen met een shuttlebus naar een locatie 45 minuten verderop, is het mogelijk om dit te voorkomen. Als ik iets niet twee keer hoef te doen, ben ik er toch echt als de kippen bij. Vanuit Hostería El Pilar liep ik nu de route en onderweg raakte ik aan de praat met een meid uit Duitsland. Samen hebben we eigenlijk de hele dag samen gewandeld, het klikte en we hadden geen last van elkaar, dus dat ging prima! Het begin van de wandeling was pittig, maar we hadden een mooi uitzicht op een gletsjer onderweg en wandelden door een oud stuk bos. Daarna op de open vlakten ging het makkelijker en we liepen aardig voor op schema, maar genoten ondertussen van de ongelofelijk mooie trail met bijzondere uitzichten. Puur genieten! De laatste 400 meter zouden we ongeveer een uur over doen, een bord gaf aan dat je absoluut een goede fysieke conditie moest hebben. Ik had dat bord gemist, maar zag het op de terugweg en snapte het direct ;-) Alleen maar rotsblokken en klimmen door ijs en sneeuw. Wat een enorme kluif was dat zeg! Maar ja, je moet er iets voor over hebben om iets heel moois te kunnen zien he en dat moois dat was er! Wow! Eerst dacht ik al dat ik op de top was, maar dat was niet zo. Gelukkig was het uitzicht echt fenomenaal. Volledig omgeven door sneeuw en mooie bergen op de voorgrond en het dal waar we eerder gelopen hadden op de achtergrond. Inmiddels liep ik ook alleen, want mijn wandelgenoot was het laatste stuk iets sneller dan ik en was al op de top (voor mij onzichtbaar). Ik voelde me heel erg klein in deze spectaculaire besneeuwde omgeving. Je hoorde werkelijk helemaal niets. Ook hier kan ik eigenlijk al niet goed beschrijven hoe en wat. Zelfs de foto’s zeggen later nog niet wat ik daar voelde. Je moet het gewoon met eigen ogen gezien hebben. Datzelfde geldt voor toen ik bij de echte top aankwam en uitzicht op De los Tres had. Achteraf zag ik op ansichtkaarten dat mijn besneeuwde vlaktes op de voorgrond lagunes zijn, bij mij lag er dus een enorme hoeveelheid sneeuw op de bevroren meren. Spectaculair, echt waanzinnig mooi! Weer zaten de hikers die onderweg (ik heb ze niet eens zien wandelen…) waren geweest op een rotsblok. Ik had enorme kou bovenop verwacht, maar het was heerlijk toeven in het zonnetje. Lekker een boterham gegeten en de omgeving in mij opgenomen. Op de achtergrond hoorde je een enorm explosief geluid. Dat was een stuk ijs dat verderop van een (voor ons onzichtbare) gletsjer afbrak. Fantastisch! Na wat foto’s de weg terug naar beneden genomen en liepen we via een andere route terug naar het dorp. We draaiden ons regelmatig om om te kijken naar het geweldig natuurschoon dat we zojuist hadden bewonderd. Echt, ik heb er eigenlijk geen woorden voor, dus ik doe maar wat met het schrijven hier! Kijk eens op google of zo, dan krijgen jullie alvast een beeld. Foto’s volgen pas later, die moet ik eerst eens een beetje gaan uitsorteren denk ik. In twee dagen tijd heb ik ruim 55km afgelegd, dus nu ben ik denk ik wel voorbereid op de trekking in Torres del Paine later deze trip.

De volgende dag was het helaas alweer tijd te vertrekken uit nu al mijn meest favoriete dorpje zover, El Chaltén. Met de bus ging ik naar El Calafate, waar ik weer in een gezellig en aan te raden hostel ben beland. Het hostel zou twee blokken van de busterminal vandaag liggen, maar de terminal ligt inmiddels op 30 minuten loopafstand. Ach zo gaan die dingen in Latijns Amerika. Ik had verwacht in de middag een soort van ‘vrije tijd’ te hebben (ja ik zal jullie laten weten als ik een keer een vrije dag heb ingepland), maar er was een museum wat ik heel graag wilde zien, Glaciarium. Eerst even lunchen in een bakkerij, waar ik mijn Duitse wandelgenote ineens aantrof. Gezellig samen gegeten en toen ging zij naar de gletsjer Perito Moreno en ik naar het museum. Een interessant museum dat meer achtergrondinformatie geeft over gletsjers en natuurlijk Mr. Moreno. Voor ik het wist was het alweer eind van de middag en mijn vrije middag dus weer voorbij.

De volgende dag ging ik op excursie naar Estancia Cristina en Glacier Upsala, een tour waar ik erg hoge verwachtingen van had. Helaas, ik zal het maar direct zeggen. Deze dag is letterlijk in het water gevallen. Het was een nachtmerrie, werkelijk waar en ik besefte maar al te goed hoeveel geluk ik tot dusver met het weer hier heb gehad. Om zeven uur ’s morgens werd ik opgehaald en reden we naar Punta Bandera, om vanuit hier met een catamaran over Lago Argentina via La Boca del Diablo naar Estancia Cristina te varen. Twee uur lang drama op de boot zeg. Iedereen zat doorziek met een zakje in zijn handen voor zich uit te staren in de hoop dat het ontbijt binnen zou blijven of niet naast het zakje terecht zou komen en de fantastische ijsbergen in het water waren slechts bijzaak. Het was windkracht enorm veel en regende dat het goot. Absoluut geen fijn weer om te varen, dat zei de schipper later ook. Upsala hebben we onderweg niet eens gezien. De wolken leken wel rond onze boot te hangen. Eenmaal aangekomen bij Estancia Cristina zagen we wederom niets van het landschap en werden we direct naar het museum geleid dat uitleg geeft over dit landgoed wat voorheen een schapenboerderij was en over de familie die het in beheer had. Na een tijdje hadden we hier ook wel genoeg gezien, maar het was echt veel te slecht weer om naar buiten te gaan. Na de lunch maakten we een 4WD tour over het landgoed die al net zo in het water was gevallen. De wagen was helemaal aangeslagen en meer dan wolken en regen kon je toch niet zien. Om bij het uitkijkpunt te komen waar je Upsala kon zien, moest je ongeveer tien minuten lopen. Ik ben nog nooit zo ontzettend natgeregend in tien minuten tijd. Al gauw werd duidelijk dat ik werkelijk niets waterdichts bij heb. Mijn schoenen, mijn jas, mijn handschoenen, ik was tot op het bot doorweekt. Het waaide ongelofelijk hard, wat het gevoel gaf dat er spijkers uit de lucht in je gezicht terechtkwamen. Zo ontzettend pijnlijk! We zagen de contouren van een meer en van Upsala en zijn toen als een malle terug naar de jeep gerend. Iedereen moet maar geloven dat we er zijn geweest. De terugweg op de boot ging gelukkig iets beter en heb ik ook echt een ijsschot bekeken vanaf het dek zonder ziek te worden. Om negen uur ’s avonds was ik terug in het hostel en liep ik al ruim vijf uur zeiknat rond. Tijd voor een warme douche en direct mijn mandje in. Mijn nieuwe kamergenoten hadden hetzelfde probleem met een andere tour gehad, dus onze kamer was een grote sauna in de hoop dat alle kleding die rond de kachel hing de volgende dag droog zou zijn.

Gelukkig waren de kleding en vooral mijn schoenen de volgende ochtend droog. Klaar voor de tour naar Perito Moreno, de meest bekende gletsjer van Argentinië, vooral vanwege de toegankelijkheid van de gletsjer en omdat hij nog steeds in beweging is. Deze gletsjer verplaatst zichzelf dagelijks nog met twee meter. Als ik heel eerlijk ben, ging ik er een beetje sceptisch in vandaag. Voor mij zijn dingen vaak in het echt veel minder indrukwekkend als ik ze al vaak op foto’s heb gezien. Daarom hou ik van ongerepte plekjes die echt een verrassing zijn. Perito Moreno is echt anders kan ik je vertellen! Het is namelijk een fenomeen dat eigenlijk niet op foto’s te krijgen is. Je ziet het dan wel, maar beleeft het totaal niet zoals het is. Na een boottocht langs de gletsjer en daarna een wandeling van ongeveer twee uur over de boardwalk, was mij duidelijk dat dit geen natuurschoon meer is, maar gewoon pure kunst. Wat een enorme vlakte, voor zover als je kan kijken zeg! Alleen maar ijs, ijs en nog eens ijs. Elke toerist respecteert hier de natuur enorm en is stil. Je kunt dan echt het ijs horen kraken en soms valt er zelfs een enorm stuk ijs naar beneden. Wat een bijzonder fenomeen zeg en dan die condors die boven je hoofd vliegen. Wow! Vanuit elke hoek ziet de gletsjer er anders uit en hij is gewoon zo immens groot. Ik ben blij dat Patagonië bijna alleen maar uit nationale parken bestaat. Ze zorgen er zo ontzettend goed voor hier en ik kan mij best voorstellen dat er in vijftig jaar tijd, behalve de natuur, verder weinig veranderd is bijvoorbeeld. Het is echt puur natuur wat je hier treft, maar ik moet er absoluut niet aan denken om in het hoogseizoen te gaan. Dan zou mijn enthousiasme heel anders zijn volgens mij. Dan maar wisselvallig weer, dit is hoe het moet zijn!

Vanochtend heb ik de bus genomen vanuit El Calafate naar Puerto Natales. Een route van ongeveer vijf uur en ik was zo enorm slecht voorbereid dat ik er gisteren pas achterkwam dat Puerto Natales in Chili ligt. Bij deze ben ik nu dus de grens over naar Chili. Puerto Natales ligt op de kaart ook zo dicht tegen de grens aan, hoe had ik dat nou kunnen weten! Het voelt toch wel gelijk anders aan, een stadje wat op mij vrij arm overkomt en echt heel anders is dan de Argentijnse steden die ik tot nu toe heb gezien. Dit kan ook zijn omdat het zondag is en werkelijk alles dicht is. Morgen ga ik alleen op meerdaagse trekking, tenminste als het goed is. De organisatie waar ik geboekt heb, is vandaag gesloten en ze hebben geen papieren achtergelaten. We gaan dus nog eens goed bekijken of ik morgenochtend wel echt weg ben of niet. Het weer is een stuk minder en het waait extreem hard. Ik loop dus de hele dag met een rode kop en hoofdpijn rond, mijn muts zal daarom de komende dagen extra uit mijn tas komen. Wellicht dat dit helpt tegen die extreme wind. Hopelijk blaast hij me niet de berg af straks!

De 19e oktober tref ik Linda in Puerto Natales. Inmiddels heeft ze behoorlijk wat problemen gehad met de vlucht naar Buenos Aires, maar is ze inmiddels met veel moeite gearriveerd en trekt ze via Buenos Aires en El Calafate in rap tempo door naar Puerto Natales. Een paar jaar geleden hadden we het plan om samen door Patagonië te reizen, maar door omstandigheden hebben we deze plannen toen in de ijskast gezet. Een paar weken geleden besloot ze om een klein stukje met me mee te reizen tijdens deze trip, zodat we toch een klein gedeelte aan avonturen samen kunnen delen. Ze heeft beloofd dat ze nadat ik terugkeer van de W-trekking in Torres del Paine National Park klaar zit met een koud biertje. Je zal begrijpen dat ik erg uitkijk naar haar komst en het ontzettend leuk vind dat ze er zoveel voor over heeft om een korte tijd te komen. Op de planning samen staan Puerto Natales, Puerto Varas, een Andean Crossing van Puerto Varas naar Bariloche en Bariloche zelf. Daarna scheiden onze wegen helaas alweer, maar hebben we als het goed is weer veel moois gezien!

Dat was het voor nu. Denk niet dat ik veel tijd besteed aan dit soort verhalen of het delen van info. Dit verhaal heb ik in nog geen half uur geschreven, ik ratel het er net zo uit als dat ik het zou vertellen. Controleren op spelfouten doe ik ook niet, het zij zo als ze erin staan, dat kost net wat teveel moeite. Het moet wel spontaan blijven ;-) Veel leesplezier en geniet ervan!

Groetjes!!