Udaipur - Jaipur - Agra - Varanasi

Hi allemaal,

Tadaaa, ik ben er weer :-) India is nog steeds heel mooi, bijzonder en misschien heb ik wel een beetje een verkeerd beeld geschetst vorige keer. Vergeet namelijk vooral niet dat het hier echt super arm is!! Sommige mensen wonen in villa's terwijl anderen onder een tent of deken slapen (langs de weg, op het station, etc.). Nu is het gelukkig nog niet koud, maar het is winter en ook in India kan het vriezen. In vergelijking met vorige keer is er weinig veranderd aan het land: vies, druk, veel getoeter en veel vriendelijke mensen en mooie bezienswaardigheden (soms inderdaad echt tot sprookjesachtig aan toe).
Laat ik hier wel eerlijk aan toevoegen dat ik toch wel blij ben dat ook Nepal op de planning staat. Ik word gek van het getoeter en iedereen die maar met je wilt praten, maar ook van de viezigheid die ik niet eens meer van mijn lijf of uit mijn kleren krijg. Ik kijk uit naar een schonere berglucht (hier ziet het grijs van de uitlaatgassen) en ben ook echt al die rikshaw drivers zat (nu kan ik ze heerlijk gebruiken om tegen uit te vallen, ze snappen het toch niet).

Ik zal eerst iets meer vertellen over afgelopen week en dan zal ik afsluiten met een aantal wist-je-datjes die ik tussendoor heb bedacht. Ik schrijf namelijk steeds hele andere dingen aan jullie dan ik eigenlijk had willen zeggen, echt zo stom!

Goed, volgens mij was ik gebleven bij Jodhpur. Hiervandaan heb ik de vroege bus gepakt naar Udaipur. Slechte weg en enorm gevaarlijke trip, voor het eerst vreesde ik echt voor mijn leven. Blij dat ik aankwam in Udaipur (City of the Lakes) waar ik al gauw een nice guesthouse had gevonden. Mooie gevangenis als kamer, maar prima! Direct erop uit en deze gezellige stad verkennen. De oude binnenstad ligt aan een meer en je kan hier ook overheen naar een rustiger deel van de stad. Lekker rondgewandeld, het paleis aan de buitenkant bezocht (ik zie hier alleen maar forten en paleizen en tot op heden ben ik nog geen tempel binnen gestapt) en overal lekker op de rooftops gezeten. Van een Amerikaanse jongen oordopjes gekregen, mocht nodig zijn in Jaipur (volgende stop), ben benieuwd. Van mijn collega had ik nog het telefoonnummer gekregen van de plaatselijke agent en ik kon bij hen thuis een kookworkshop bijwonen. Super geregeld, na een telefoontje werd ik opgehaald bij mijn guesthouse en in een wijk buiten de stad afgezet. Rakshita is de vrouw des huizes en samen met haar ging ik naar de locale groentemarkt en kochten we verschillende ingredienten. Daarna samen aan het koken geslagen, ik alles braaf opschrijven zodat ik het thuis na kan maken, en heb al mijn vragen gesteld over het leven in India die ik had. Echt wel heel interessant. Toen haar man thuis kwam gingen we aan tafel. Ik had een pakje stroopwafels meegebracht en kreeg van hen een mooie doos om de kruiden en specerijen in te bewaren (hij is wel zwaar).
Van Udaipur ging ik met de trein richting Jaipur, wederom een nachttrein, maar van slapen kwam maar weinig. Wat een gehobbel en geschommel. Ik probeerde te bedenken waar ik het mee kan vergelijken. Probeer het thuis eens: ga eens op de wasmachine zitten terwijl hij in de centrifugestand staat en beeld je dan in dat hij ook nog naar voren of naar achter verplaatst. Zoiets zou het moeten zijn :-) Zal het thuis ook eens bekijken of deze vergelijking klopt. Wat een geschommel zeg!
Gebroken kwam ik aan in Jaipur (jaja, 06.00 uur s morgens dus van slapen was al echt niets gekomen) en kon direct door naar bed (nadat ik eerste met 16 riskahw drivers had staan discussieren over de prijs). Lekker gaan wandelen door de stad, wat een drukte weer zeg (grootste stad van Rajasthan). Met een rikshawdriver ging ik op pad naar het Amber Fort, een eind buiten de stad, maar echt wel heel mooi. Die middag bezocht ik nog een paleis en slingerde (nou ja, verdwaalde) door de smalle straatjes van de bazar. Met wederom zwarte voeten kwam ik terug in het guesthouse en kond directamente door naar bed, ik was gesloopt van de vorige nacht en de volle dag sjouwen door de stad. Ook voelde ik me sinds die rit niet helemaal lekker en zodra ik maar eten rook werd ik al kotsmisselijk. Ik die hitte en niet echt eten geeft weinig energie.
Volgende dag weer op pad en nu richting Agra, een weinig belovende stad als ik de rest mocht geloven. Toch vond ik het wel wat hebben, stuk rustiger dan de rest, alleen zoooooooooo toeristisch (en dus moet je op alles antwoorden met 'no thank you'). In het donker kwam ik aan en verbleef op ca. 100 meter van de gate naar Taj Mahal. De volgende ochtend in de vroegte weer op om een entreebewijs te halen. En daar ging ik dan, door de poort (nee, geen boeken mee naar binnen, geen zaklamp mee naar binnen, geen kauwgom, geen eten, niets... dus ik kon weer terug naar mijn kamer) en daarna door de gate voor een schitterend uitzicht. Daar was ie dan: de Taj Mahal! Wat geweldig zeg als je daar dan eenmaal staat zeg. Ik vroeg iemand om een foto van me te maken en deze man (Argentijn) viel als een blok voor me. Hij maakte de foto en vroeg me samen om met zijn twee vrienden mee te lopen met hun gids (prima!). We wisselden veel verhalen uit en de gids vertelde ongelofelijk veel informatie.
In de middag ging ik op pad naar het Red Fort, een fort wat me behoorlijk tegenviel na het zien van alle andere forten. Ik had een mooi uitzicht en vroeg een jongen om een foto te maken en verrek.... het was Martin (Jaisalmer). We waren allebei verbaasd elkaar te zien, maar vonden het weer geweldig. Het fort was echt niets dus we gingen wandelen in het locale gedeelte van de stad, hadden een maaltijd voor 30 rupeeh (bedenk dat 1 euro ca. 82 rupeeh is) en genoten echt weer van de niet-toeristische omgeving. Nog een bezoekje aan ' mini Taj Mahal' (lijkt er niet op) en daarna terug naar de regio waar we verbleven voor een diner en uitzicht op de Taj.
In de avond was het alweer tijd om Agra te verlaten en ik ging verder met de nachttrein naa Varanasi. Als ik de andere reizigers mag geloven heel erg mooi! De rit duurde niet lang en aankomst mooi rond 07.00 uur in de morgen. Helaas... ruim 6 uur vertraging, het treinstation enorm ver uit de richting van de stad en een rikshaw driver die ons (deelde de taxi met 2 Italianen) het leven zuur maakte, zorgde ervoor dat ik pas tegen 15.30 uur in het guesthouse aankwam. Nog even om langs de verschillende ghats langs de Ganges te lopen had ik. Wat een bijzondere plek zeg! De rivier wordt werkelijk voor alles gebruikt, maar dan ook echt alles! Twee crematieplaatsen bezocht aan het water, ook echt zo bijzonder (zal er thuis meer over vertellen, internetcafe wil dicht!) en daarna een ceremonie die elke avond plaatsvindt. Zeven priesters zorgen dan langs de waterkant voor een ceremonie met veel offergebaren. Ik moet toch nog even nalezen hoe het heet enz, maar heb mijn ogen uitgekeken samen met een Amerikaanse man die het de avond ervoor ook al had gezien. Heb nog niet echt een lijk zien drijven in de Ganges, dus de foto's die ik op voorhand had gezien, hadden me meer dan goed voorbereid. Bijzonder, ik was er stil van!
Vrijdagochtend nog een boottrip gemaakt bij zonsopkomst. De waterkant is dan op zijn levendigst en je kijkt er echt je ogen uit! Daarna was het helaas al tijd om afscheid te nemen van deze stad, wat had ik hier graag een dagje langer willen blijven, maar helaas.
Het einde van mijn trip door India.

Paar wist-je-datjes over India:
- Een geschikt land is voor het programma 'de slechtste chauffeur van...'
- Er getoeterd wordt om elke reden die je maar kan bedenken: te waarschuwen dat je eraan komt, te waarschuwen dat je gaat inhalen, aan te geven dat je een afslag neemt, om te groeten, gewoon omdat het leuk is, etc.
- De bedden zo ontzettend hard zijn, ook wel solidair, zo lijkt het alsof iedereen op de grond slaapt
- Je neus binnen no-time vol zwarte rotzooi zit en waarschijnlijk het eten daarom zo gekruid is, komt alles er toch nog vanzelf uit
- De koeien hier niet ziek zijn, maar een bepaald type met bochel om zo beter te kunnen ademen
- De lokaal agent zich verbaasd over het feit dat ik reis zonder planning en het toch allemaal goed gaat
- Ik in Zuid-Amerika bij voorkeur voorin de bus zat om te genieten van het schitterende uitzicht, maar nu het liefst helemaal de weg niet zou willen zien
- Mijn eerste cultuurshock een ongelofelijk motorongeluk met twee doden was, de weg wordt hier niet afgezet dus aan beide kanten passeer je de lichamen of iets wat er nog op lijkt
- De busrit van Jodhpur naar Udaipur een van de engste ritten is geweest die ik ooit het meegemaakt, zelfs de locals hingen spugend uit het raam (laat ik er maar bij zeggen dat dit de meest veilige optie voor toeristen en rijkere Indiers was)
- What rules? No rules in India, just driving... Zeggen ze hier :-)
- Ik nog nooit wagenziek ben geweest, maar nu vrees voor mijn maaginhoud bij elke bus/trein/autorit die ik nog maak
- Ze in de steden bijna op elke hoek van de straat of guesthouse wifi hebben en ik me nog steeds in heb kunnen houden
- Ik tot op heden nog niet ziek ben geworden op een Nederlandse keelontsteking na (als die niet binnen drie weken weg zou zijn, zijn ik de preventieve antibiotica hier wel voor gebruiken, maar hij is weg...)
- De gemiddelde Indier zo hard hoest dat het soms lijkt alsof je elk moment zijn longen in je nek kan verwachten
- Boeren, scheten laten, neus peuteren, neus ophalen en noem het allemaal maar op, hier heel normaal is
- Engels wel de tweede taal is, maar zo vreselijk slecht is dat je nog geen zinnig gesprek kan voeren
- Als ik al ben afgevallen tot nu toe, is dat enkel van de warmte en het vele lopen, het eten is hier super!
- Het ergste dat ik tot nu toe zelf heb meegemaakt is een snijwond in mijn duim, omdat ik mijn backpack langs mijn rits van het vestje haalde
- De wekker hier nog geen enkele dag na 06.30 uur is gegaan en ik langzaamaan best moe begin te worden
- Daarom in Nepal iets meer rust op de planning staat
- Ik enkel een lange broek, een vest en een windjack bij heb en hiermee niet in Nepal ga overleven
- Ik nu de laatste snelle hand leg aan dit verslag in Kathmandu en ik nog helemaal niets ga vertellen over mijn plannen voor Nepal

Het voelt wat slecht om dit blog nu toch online te zetten. Ik heb het heel snel getikt en meer dan de helft van wat ik wil zeggen ontbreekt. Verhalen komen dan maar naderhand, vraag me er vooral naar!

Ik ga gauw stoppen, ze willen dicht en ik ga genieten van de eerste nacht in Nepal (het is hier ca. 15-20 graden kouder dan in India dus ik moet morgen echt gaan winkelen) en ik ben gebroken dus voor 19.00 uur lig ik in bed! Wat een fantastisch avontuur tot zover heb ik mogen beleven!
Door internetproblemen hier is mijn blog op vrijdag geschreven en vandaag (zaterdag) gepost.

Tot snel, kus
Barbara