Kathmandu - Pokhara - Trekking

Hoi allemaal!

Dat is alweer even geleden zeg, wat is de tijd snel gegaan. Helaas het eind alweer bijna in zicht. Toch lijkt het alsof ik al maanden op reis ben, dat komt volgens mij echt omdat ik alleen maar reizigers ontmoet die voor onbepaalde tijd op reis zijn. Ben wel jaloers hoor, zo heerlijk dat gevoel van vrijheid. Ook merk ik wel echt dat ik voor korte tijd op reis ben, het verschil is voornamelijk dat ik nu uitkijk naar dingen thuis (heb zo zin in ijs, een goed bed, een lekkere frisse salade en vooral vlees of vis). Toen ik voor langere tijd op reis was miste ik dit soort dingen totaal niet, dan wist je gewoon dat het nog lang duurde voor je het allemaal weer had. Ik heb in ieder geval genoeg inspiratie opgedaan voor nog een mooie reis voor onbepaalde tijd, dus wie weet wanneer dat gaat plaatsvinden!

Maargoed, genoeg gezwets hierover, ik heb nog steeds een mooie tijd sinds India. Eerlijk moet ik wel bekennen dat Nepal me vreselijk tegenvalt en dit verhaal misschien iets negatief overkomt. Ik ga het proberen uit te leggen door te schrijven wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen tijd. Beeld je in ieder geval vast in dat Nepal een pretpark voor toeristen is. Je landt op de luchthaven en vanaf dan is alles gemaakt toeristen en is het echte Nepal verdwenen. Bereid je voor, het wordt een lang verhaal, komt denk ik omdat ik een week schrijven gemist heb.

Ik was gebleven bij de vlucht van Varanasi naar Kathmandu. Een hele mooie vlucht, waarbij de eerste glimps van de Himalaya al te zien was. Ook zat ik naast een gezellige Amerikaanse tante die net een groepsreis door India had gemaakt. Heerlijk om die verhalen zo te delen en ze was zo ongelofelijk onder de indruk dat ik deze reis alleen maakte. Ze heeft me vanaf de douane gevolgd omdat ze dan zeker wist dat alles goed zou komen en ik maakte eerder op dat ze mij meer vertrouwde dan haar reisleider. Heerlijk!
Bij aankomst in Kathmandu begon het idee van rustig verkeer en schone lucht langzaam tot me door te dringen, alhoewel de meeste toeristen hier nogal klagen over de pollution en het vreselijke verkeer. Ik vond het stervenskoud, terwijl dit het eigenlijk helemaal niet was. De temperatuur ging echter van ruim 40 graden down naar begin 20 graden en dat verschil voelde ik. Het duurde dus niet heel lang voor mijn weerstand instortte. Naast een lunch waar ik goed van aan de race raakte, sloeg ook de verkoudheid toe en heb ik de eerste drie dagen in Kathmandu vooral ziek in bed gelegen op momenten dat dit mogelijk was. Beetje balen, maar voelde me echt heel beroerd. Helaas voor mij op dat moment, had ik ook een hele mooie vlucht geboekt via onze lokale agent in Nepal. Een mountain-flight om precies te zijn, naar de Mt. Everest! De volgende ochtend moest ik dus al om 05.00 uur op (hoe beroerd ik me ook voelde) voor deze vlucht. Ik had er wel heel veel zin in, dus kom maar op met die berg! Helaas heb ik tot ruim 11.00 uur zitten wachten op het vliegveld om uiteindelijk te horen dat de vluchten gecancelled waren en Kathmandu Airport gesloten was door de enorme mist (wat hier vrijwel dagelijks in de ochtend een probleem is). Ik droop dus weer af richting mijn chauffeur die geregeld was door de agent. Om niet helemaal uit te zieken in bed, besloot ik met hem richting het dorpje Bhaktapur te rijden. Dit dorpje is echt een levend museum, je moet er zelfs entree betalen om binnen te mogen. Hier wat rondgeslenterd in de verschillende straatjes en sfeer geproefd. Lekker rustig, geen verkeer, wel een miljoen toeristen helaas. Daarna gauw naar bed, waar ik niet meer uit ben gekomen.
De volgende ochtend moest ik wederom vroeg uit bed, om nog eens te proberen om de mountain flight te doen. Nog zieker dan gisteren, maar toch maar proberen. Wederom tot 11.00 uur zitten wachten op het vliegveld, maar uiteindelijk mocht de vlucht toch plaatsvinden en kon ik boarden. Na nog ruim 1,5 uur op de stoel in het vliegtuig te hebben gezeten (alle andere vertraagde vluchten stonden ook in de file), stegen we dan eindelijk op, klaar voor de bergen! Een mooie vlucht en ik heb de Mt. Everest gezien hoor! Wat een lelijke berg, die daarnaast is veel mooier :-). Helaas niet helemaal enthousiast erover, omdat ik dus zoveel uur heb zitten wachten op een vluchtje van 45 minuten. Rest van de middag weer in bed gelegen en zo ook de volgende dag. Al heb ik die derde dag ook af en toe was kleine wandelingetjes gemaakt door de toeristische wijk Thamel. Wat een winkels, ze leven er echt van. Viel me in India ook al op, echt winkel na winkel is er te zien. Wel goed om souveniers te bekijken als ik daar nog eens de tijd voor neem.

Toen was het tijd om toch maar te verplaatsen. Van Kathmandu had ik nog helemaal niets gezien, maar ik hoopte in ieder geval dat ik in de bergen betere lucht zou hebben. De bus geboekt dus naar Pokhara, een zeven uur durende rit (volgens mij), maar totaal veilig en fijn. Een paar toeristen lagen kreunend achterin, omdat ze de rijstijl niet accepteerden, maar na India vind ik alles prima. In Pokhara kreeg ik echt een vakantiegevoel. Het is echt een toeristenhol hoor, maar overal leuke eettentjes, een enorm lake waar je lekker langs kan wandelen of kan zitten. Ook was de temperatuur aangenaam (ca. 26 graden overdag en een graad of 5 s nachts). Hier ging ik me wel vermaken. Iets duurder hotelletje gezocht dan gebruikelijk (ach ruim 4 euro per nacht in plaats van 1-2 euro zeg maar), omdat ik echt moest aansterken na die paar dagen goed ziek zijn. Het ging steeds beter, maar om niet in de knoop te komen met mijn planning en terugvlucht, moest ik toch een trekking gaan boeken. Op het oog had ik de trektocht van 7 dagen naar Annapurna Basecamp, leek me fantastisch. Helaas niet realistisch op dat moment, ik had geen energie, nog steeds niet gegeten na vier dagen ziek zijn en mijn conditie sloeg werkelijk alles. Het hele jaar lekker gesport en overal rekening mee gehouden en nu dit... Uiteindelijk dus een gids geboekt voor een trektocht van 5 dagen naar Ghorepani en Poonhill, terug via Gandruk (mocht jullie dit wat zeggen).

Na nog wat relaxen in Pokhara werd het dus tijd om de spullen te pakken en de bergen in te gaan. Samen met een Nepalese gids (ja ik had ook zonder gids willen gaan, maar helaas was dat ook maar beter om niet te doen in deze conditie) ging ik op pad. Wat een toerististische trektocht zeg. Baalde er enorm van. Iets wat een mooie afsluiting had moeten zijn, eindigde voor mij toch wel als een teleurstelling. Je loopt file in de bergen (jep, het laagseizoen is net begonnen, moet je nagaan), op elke berg heb je wifi (dus een gezellig gesprek is er bij de open haard ook niet meer bij) en het was echt zo anders dan ik me voor had gesteld. Op avontuur in de Himalaya, beetje survivallen en vooral niet te makkelijk allemaal. Dit was het totaal niet dus. Ook de gids sprak slecht Engels en mij op pad sturen met enkel een gids en geen andere reizigers eindigt natuurlijk ook niet goed. Tijdens zo'n tocht heb ik mensen om me heen nodig en gewoon gezellig. Af en toe had ik wel een kletsje onderweg, maar steeds voor korte duur. Zonsopkomst op Poonhill was helemaal een lachertje, gezellig met 500 man achter elkaar een berg oplopen om 05.00 uur s morgens. Jeah... Nou die trekking was het dus echt niet. Ook had de gids besloten om op dag 3 een dorp verder te lopen dan we eigenlijk zouden moeten. Dit eindigde in een trekking die dag van ruim 12 uur in plaats van de afgesproken 8 uur. Dit was teveel van het goede, tot op heden heb ik nog spierpijn en kan ik amper lopen. De bergen waren vooral heel stijl, veel trappen en downhill had je alleen maar gravel. Laatste dag besloten om maar gewoon met de bus terug te gaan, als er toch een weg ligt, waarom zou ik dan nog vijf uur pijn gaan lijden. Nou dat was achteraf duidelijk... De locale bus in de bergen... Ik had het beter kunnen weten natuurlijk. Het openbaar vervoer in het buitenland wordt nog eens mijn dood, maar weet dan dat ik in ieder geval vast een mooie reis daarvoor heb gehad :-) Na een busrit van ruim vijf uur zenuwen, kwam ik terug in Pokhara en had ik misschien toch beter kunnen lopen voor mijn eigen veiligheid!
Sporten heeft afgelopen jaar toch nog iets uitgehaald. Sinds de Andes in Zuid-Amerika heb ik ontzettend last van mijn knieen tijdens het dalen in de bergen. Om dit tegen te gaan, kun je het beste heel hard je bovenbeenspieren trainen om hiermee de klappen op te kunnen vangen. Dit is gelukt, mijn knieen zijn nog in tact, hebben zelfs geen greintje pijn, maar mijn bovenbenen... Pfff... Heb zelfs terug in Pokhara een massagebehandeling gedaan voor mijn benen, maar dit deed zo ontzettend veel pijn dat het ook niet echt een succes was. Voor de Nijmeegse Vierdaagse volgend jaar zoek ik nu dus naast een wandelmaatje ook een masseur :-)

Doordat ik nu een kortere trekking heb gedaan en een bezoek aan Chitwan NP heb geschrapt (i.v.m. het te hoge toeristische gehalte en de tijd om te rusten) heb ik wat extra dagen over en besloten in Pokhara te blijven. Ook enorm toeristisch, maar relaxen lukt me hier wel. Inmiddels heb ik ook Martin weer gezien, die jongen uit Londen die voor 18 maanden aan het reizen is, en hebben we een paar gezellige dagen doorgebracht samen. Nu is hij op trekking dus was het tijd voor echt afscheid. Heerlijk om de kroeg uit gegooid te worden in Nepal tijdens sluit, laat ik er maar direct bij zeggen dat sluit rond 23.00 uur is ;-)
Gisteren ben ik gaan paragliden, ook dat stond nog op mijn lijstje. Niet echt een adrealinekick, maar ik had het nog nooit gedaan en voor iemand met hoogtevrees blijft zoiets toch spannend. Bijzonder met de Himalaya op de achtergrond en een daling van ruim 800 meter. Gaaf! Daar een Duits meisje leren kennen die met haar vriend in Bangladesh woont, bijzondere verhalen. Gisteravond zijn we nog wat gaan drinken vanmiddag gaan we weer samen op pad. Ook hebben we morgen de bus terug naar Kathmandu, dus wel gezellig!

Zoals ik al zeg komt er een eind aan mijn reis, de laatste dagen zijn weer iets hektischer ook. Nog een nachtje nu in Pokhara en dan terug naar Kathmandu voor een nachtje. In Kathmandu moet ik de hele stad nog bezoeken, heb ik nog een etentje met de locale agent en wil ik nog naar Pachupatinath, een crematieplaats vergelijkbaar met Varanasi maar dan voor de Nepalezen. Dan richting Delhi voor mijn terugvlucht naar huis.
En ik wil nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet...

Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen, maar misschien is het toch maar tijd om te stoppen, anders wordt het nog echt heel veel en leest toch niemand het meer ;-)

Veel leesplezier weer, werk ze en tot snel!

Kus,
Barbara