Van Medellin tot aan waspalmen in Salento

Hola!

Daar ben ik weer, deze keer vanuit Colombia! Hopelijk hebben jullie net zo genoten van de Patagonië-foto’s als dat ik nog steeds doe? Die ellendige vlucht die ik eind oktober moest nemen om in Medellin uit te komen, was gelukkig lang niet zo ellendig als ik had verwacht of misschien dat hij daarom juist wel mee viel. Voor ik het wist was ik in Colombia, waar ik mijn trip begon in Medellin, voorheen een van de meest gevaarlijke steden ter wereld. Tegenwoordig een stad waar je je veilig voelt en waar ontzettend veel te doen en te zien is, een stad in ontwikkeling. Nog steeds is er sprake van criminaliteit en is niet elke wijk veilig, maar als toerist krijg je hier nauwelijks iets van mee. Je merkt niet meer dat dit de voormalige drugshoofdstad van het land was, maar krijgt wel her en der op straat nog steeds cocaïne aangeboden. Als je weigert zijn ze ook zo weer weg, maar dit is niet veel anders dan in vele andere grote steden. Kijk maar naar een stad als Amsterdam. Tijdens mijn verblijf in Medellin wilde ik de tijd nemen om de stad op verschillende manieren te leren kennen. Vele reizigers hadden al gezegd dat het een hele leuke stad was, dus ik was zeker nieuwsgierig.

Als je vanaf de intercontinentale luchthaven aan komt rijden met de lokale bus, kijk je neer op een enorm dal dat volgebouwd is met huizen. Tegen de omliggende bergen opgestapeld en in het nieuwe centrum ook veel hoogbouw. Mooi om te zien en het deed mij direct wat aan La Paz in Bolivia denken, alleen dan een stuk kleiner. De chauffeur slingert als een malle met 100km per uur langs het dol en zorgt ervoor dat je geen minuut later dan nodig aankomt in het centrum van de stad. Vanuit hier moest ik nog een stukje per taxi verder naar de wijk waar mijn hostel was, aan de rand van de ‘rijkere en toeristische’ wijk El Poblado. Bijna overal ter wereld, ook in Medellin, worden gratis wandeltours aangeboden, waar ik met regelmaat gebruik van maak. De tours worden begeleid door locals en zijn ‘tip-based’. Uiteindelijk betaal je dus zelf wat je het waard vond. Volgens mij een lucratief systeem, want ze zijn vreselijk populair. In Medellin moet je zelfs op voorhand reserveren en staan gidsen ruim negen maanden op een wachtlijst om uiteindelijk te mogen gidsen. Voor de middag na aankomst had ik mij aangemeld voor de tour ‘Comuna 13’ en voor twee dagen daarna de ‘Real City Tour’. Nauwelijks geland, ging ik dus op zoek naar San Javier metrostation, in een van de meest criminele wijken van de stad. Het metrosysteem is erg goed georganiseerd en helpt vele inwoners van de stad in korte tijd van A naar B, bovengronds in tegenstelling tot wat je zou denken.

Comuna 13 is een van de wijken van deze grote stad, voorheen enorm crimineel en ook tot de dag van vandaag nog niet veilig om alleen rond te lopen. De inwoners liepen dagelijks deze berg op en af om inkopen te doen of naar het werk te gaan. Inmiddels zijn de trappen door de gemeente aangevuld met roltrappen, die er vrij nieuw uitzien in dit arme straatbeeld. De inwoners kunnen nu vrij snel 400 meter opgedeeld in zes onderdelen van boven naar beneden en andersom per roltrap, een mooi initiatief! De aanleg van roltrappen is een van de onderdelen om een positiever imago te geven aan Comuna 13, ook verschillende sociale (artistieke) projecten. Zo zitten er jongeren te schilderen en worden er graffitiwedstrijden gehouden in deze wijk. De kunstenaar Gotcha is hiermee begonnen en moedigt nu anderen aan om hun verhalen te delen via graffiti. De wijk ziet er zo enorm kleurrijk uit en er staan echt prachtexemplaren tussen, elk met een eigen boodschap. Dergelijke wijken met een achtergrond maken indruk op mij. Daarnaast was het uitzicht echt heel erg mooi en overal staan kleurrijke huizen. Wat mij al vrij snel opviel, was dat alle huizen in Colombia toch wel van steen zijn. Daar waar in Zuid-Chili en Zuid-Argentinië alles nog net niet van hout uit elkaar viel, is hier al gebruik gemaakt van stenen. Comuna 13 is een aanrader voor iedereen die naar Medellin gaat. De gids wist ongelofelijk veel te vertellen, omdat ze zelf in deze wijk is opgegroeid en verdriet en criminaliteit van heel dichtbij heeft meegemaakt.

De volgende dag verliet ik Medellin alweer kort voor een dagtrip buiten de stad. Niet erg, want ik moet zeggen dat na een maandje complete natuur in Patagonië, ik echt wel moeite had met acclimatiseren in een drukke stad als Medellin. De knop kan om, maar het duurt eventjes. Mijn hostel bood een tour aan naar Guatapé en Piedra el Peñol, beiden stonden nog op mijn lijstje en ik twijfelde tussen zelf per bus gaan en daar te overnachten of met een tour te gaan. Ik besloot voor het laatste te gaan, zodat ik niet weer van locatie hoefde te veranderen en gewoon Medellin als uitvalsbasis kon gebruiken. Achteraf een hele goede keuze!! We werden al vroeg in de ochtend in het hostel opgehaald en gingen nog langs een ander hostel, het zou een tour worden die echt gericht is op backpackers en dus niet alleen maar verhaaltjes onderweg, maar een combinatie van verhalen, activiteiten en een soort van avontuur. Ik liet mij verrassen, want in het hostel waren ze allesbehalve behulpzaam (eigenlijk geldt dat tot zover in alle hostels wel, de mensen op straat willen je allemaal helpen, maar in de hostels brengen ze er zichzelf erg makkelijk vanaf) en ik had een tour geboekt zonder dat ik wist wat ik ging doen. De twee hoogtepunten stonden op mijn lijstje, dus dat was voor mij voldoende om te boeken. We begonnen de tour met een heerlijk ontbijt van omelet en vers fruit met ananasthee op een finca midden tussen al het groen naast het dorpje Santa Marta en maakten kennis met elkaar en de twee gidsen Diego en Rafa. Na het ontbijt mochten we met de hele groep op het dak van het busje zitten om zo optimaal van de geweldige heuvellandschappen te kunnen genieten. Het begon echt gillend, omdat nog niemand echt zijn plekje had gevonden en de weg behoorlijk scheef liep, maar al gauw zaten we volop te genieten en lagen we dubbel als we weer een paar takken probeerden te ontwijken, maar dit uiteraard niet altijd lukte. Een toffe rit en we hadden het prima naar ons zin om de landweg. Terug op de hoofdweg moesten we terug de wagen in en reden we door naar een prachtplek waar we konden zwemmen en van een brug af konden springen. Een prachtplek, omdat we al uitzicht hadden op de enorme rots, Piedra el Peñol. Al zwemmend kwam Rafa een biertje brengen en genoten we nog even voor we met de wagen verder gingen naar het voormalige Guatapé. Dat ligt inmiddels in een meer en alleen een kruis in het meer toont nog aan waar de kerk vroeger heeft gestaan. Een replica van de kerk staat inmiddels naast het meer. Het was inmiddels tijd voor het echte werk en we reden door naar Piedra el Peñol, een ‘rots op een berg’ zegt het woord ‘piedra’. Deze rots kent maar liefst 740 treden via een zigzagtrap tot het uitkijkpunt op de top en geeft een ongelofelijk uitzicht over het stuwmeer van Guatapé. We hadden geluk met het weer, want ik heb natuurlijk vergeten te zeggen dat ik in het regenseizoen in Colombia zit. De Lonely Planet beschrijft november als ‘wet, wet, wet’. Goed, tot dusver klopt dat eigenlijk ook wel, maar heb ik ook wat mooie minuten tussendoor. Het is in ieder geval warm genoeg om in korte broek en T-shirt rond te lopen, soms aangevuld met vest of jas (omdat hier tenminste een must op zit, niet omdat het koud is). Vandaag hadden we echt eigenlijk best wel slecht weer, maar steeds als we buiten moesten zijn, was het droog. Zo ook bovenop de Piedra el Peñol en genoten we van het uitzicht over de verschillende kleine eilandjes na deze klim naar boven. Naar beneden was ook best een stevig gebeuren, dat gebeurde via de ouderwetse treden en die waren een stuk smaller en steiler, wij hadden weer gesport! Eenmaal beneden hadden Rafa en Diego echt een heerlijke lokale maaltijd klaargemaakt en konden we bij deze picknick onder de rots aanschuiven. Alleen het dorpje Guatapé zelf stond nog op de planning, een vooral heel kleurrijk dorpje, maar verder was er niet zoveel bijzonders te doen. Wel renden er overal kinderen zingend en verkleed rond, Colombia viert uitgebreid Halloween. Op de terugweg naar Medellin hebben we uitgebreid met zijn allen mee zitten zingen met voor ons ‘klassieke’ Amerikaanse muziek om zo het in slaap vallen te voorkomen. We waren bekaf en genoten nog van een mooie laatste stop in het donker over Medellin van bovenaf. In tegenstelling tot Patagonië, waar het niet voor 22 uur donker was toen ik er was, is het nu al voor 18 uur donker. Kortere dagen dus! Terug in Medellin was iedereen toe aan een douche en ’s avonds zijn we nog met zijn allen wat gaan drinken in El Poblado en heb ik een lokale ‘perro caliente’ (hot dog) op.

De dag erna was het dan tijd om echt kennis te maken met Medellin. Het centrum van de stad is meer een administratief centrum dan een toeristisch centrum. Tijdens de stadstour werd er uitleg gegeven over de verschillende gebouwen, maar meer ook over Medellin in het heden en verleden. De gids van deze gratis tour was erg open en wilde alles vertellen. Pablo Escobar zijn naam mag je hier niet hardop zeggen, omdat de lokale bevolking de context niet kent en ze dus kunnen denken dat je iets positiefs zegt over hem. Vanaf dat moment heette hij dan ook ‘the famous criminal’. Eerder wilde ik ook een Pablo Escobar-tour doen, maar ik ging er steeds meer over twijfelen. Dat ik de wijken bezoek ok, thuis bezoeken we bijvoorbeeld ook de kampen uit de Tweede Wereldoorlog, maar om nu te gaan bekijken waar hij heeft gewoond en waar hij begraven ligt. Dat doen we thuis ook niet, of in ieder geval ik niet. Dus heb besloten om de tour niet te doen, hij heeft absoluut wat goede dingen gedaan en de hele arme wijken een kans gegeven, maar allemaal om er zelf beter van te worden en met het verkeerde doel. Verder heeft hij enorm veel kwaads gedaan en de serie Narcos geeft een beeld, maar slechts 10% is waarheid vertelde onze gids Juan. De tour duurde de hele ochtend en in de middag wilde ik met de kabelbaan naar boven om uitzicht te krijgen over Medellin. Met een aantal anderen van de tour gingen we naar boven. Naast de roltrappen in Comuna 13 en het metrosysteem, heeft de gemeente ook gezorgd voor kabelbanen voor mensen die helemaal bovenop de berg wonen. Dit systeem is toegankelijk met je metrokaartje en je hoeft er dus niets nieuws voor te kopen. Tijdens de eerste rit heb je echt een geweldig uitzicht over de stad, je gaat echt heel hoog. Tijdens het tweede gedeelte zie je vooral natuur en besef je pas hoe dicht je eigenlijk bij de natuur bent. We gingen door tot aan Parque Arvi bovenop de berg. Daar hadden we iets meer van voorgesteld, omdat je er ook echt kon wandelen enzo, maar het park bleek gesloten te zijn en de informatiedienst stuurde ons gewoon via een hoofdweg door. Saai en dus zijn we terug omgedraaid.

Op mijn laatste dag in Medellin had ik besloten om er een ‘vrije dag’ van te maken, lekker niets doen. Nu ben ik echt bizar slecht in niets doen, zeker als er nog zoveel te zien valt. Samen met Margaux (Frankrijk, van de free tour van de dag ervoor) had ik nummers uitgewisseld en gingen we vandaag naar een authentieke wijk in Medellin die wat op een heuvel ligt, Pueblito Paisa. Meer dan een pleintje met een kerkje en wat winkeltjes was dit echter niet, daar hadden we iets meer van voorgesteld, en liepen door naar het uitkijkpunt over de stad. Wel leuk dat je na een paar dagen al zo goed kan oriënteren in een stad van dit formaat. We konden precies alles aanwijzen, ook later op een macquette. Tijd om te gaan denk ik dan ;-) Vanuit Pueblito Paisa liepen we terug naar El Poblado, daar was ik alleen nog maar ’s avonds geweest, dus het was nu ook wel leuk om het even overdag te zien. Alles op het gemakje vandaag, gewoon lekker veel gelopen. Oja en ik had eten nodig voor mijn volgende busrit. De supermarkt was echter immens groot, dat het wel een halve dagexcursie leek. Zo groot heb ik ze echt nog nooit gezien. Je zou bijna chocoladepasta eten, omdat dat hetgeen is wat middenin het pad staat en je zo niet alle gangen door hoeft te lopen.

Voor ik naar Colombia ging, had ik een soort van plan bedacht met dingen die ik wilde zien. Een van de dingen die niet op mijn lijstje stond, was Salento. Onderweg in Pucón (Chili), sprak ik echter al zoveel mensen die ontzettend enthousiast waren over Salento en dat als ik echt wil hiken, Salento niet mag overslaan. Ook na het kletsen met andere reizigers in Medellin werd ik alleen maar enthousiaster en zodoende kwam Salento in mijn planning naar voren. Ik boekte een busticket van Medellin naar Salento en zogezegd zo gedaan. Vandaag zou ik in ongeveer vijf uur naar Salento reizen. Het was echt weer een heerlijke dodemansrit. Van links naar rechts geslingerd door de bus, maar wel eentje met films en wifi. Ongeveer achter uur later was ik eindelijk, bekaf, in Salento. De dag zat er al bijna op, dus ik hoefde alleen nog te eten en sliep volgens mij al voor negen uur. De volgende dag wilde ik hoe dan ook die hike gaan doen, dus ik moest echt uitrusten.

Dat lukte niet helemaal, want ik was in een of ander nachtmerriehostel terechtgekomen. Zo eentje waar mensen de hele nacht dronken lopen te schreeuwen, met deuren gooien en waar je eigenlijk gewoon alles kan doen behalve slapen. Het was een aanrader, maar ik was alweer vergeten door wie die was aangeraden. Goed, om zes uur stond ik naast mijn bed om mijn ontbijt ergens in het dorp te scoren en een lunchpakket te regelen. Om 7.30 uur zouden er jeeps vertrekken naar Valle de Cocora. Ik kon meerijden met een jeep waarin nog een stuk of acht andere mensen zaten en maakte kennis met de Belgische meiden Sofie en Jolien. Het klikte direct en de rest van de dag en avond ben ik met hen opgetrokken. We gingen een ongeveer zes uur durende hike maken door het Parquee Nacional Los Nevados, een vallei met waspalmbomen. Een bijzonder soort palm die alleen hier groeit en de nationale boom van Colombia is. De wandeling was echt direct vanaf de eerste meter prachtig, echt geweldig. We begonnen op het vlakke gedeelte van de vallei en keken omhoog naar de vele waspalmen, de verschillende kleuren groen, die mysterieuze wolken tussendoor, echt prachtig. De afgelopen dagen had het veel geregend en er stond nog veel meer water op de planning, we lieten ons niet kisten, je ‘programma’ gaat ook bij slecht weer gewoon door als je op reis bent. Gelukkig hebben we het bijna de hele dag droog gehouden en konden we zelfs na tien minuten in korte broek en hemdje verder. Via de vallei belanden we ineens in een jungle. Gelukkig hadden we alle drie even slecht voorbereid want geen van ons wist dat dit ging komen. Het was een aangename verrassing. Pittig vanwege de ineens drukke warmte en hoge luchtvochtigheid, maar wederom fantastisch om langs een soort van riviertjes en watervalletjes door deze mooie omgeving te lopen. Eenmaal boven kwam we aan bij een huisje waar ze heel veel verschillende soorten kolibries hadden, wat een ADHD-vogeltjes zijn dat zeg, die kunnen echt nog geen seconde stilzitten. Ik denk dat ik vijf verschillende soorten op de foto heb kunnen krijgen. Terug naar beneden hadden we continu het schitterende uitzicht op de vallei met waspalmen. We bleven maar stilstaan en genieten. Zo bijzonder en absoluut de moeite waard om even voor om te rijden! Na de hike konden we weer per jeep terug naar het dorpje en bezochten we nog even het kansloze uitzichtpunt in het dorpje zelf, waarna we van een heerlijk verse jus genoten.

Toen was het voor mij alweer tijd om Salento te verlaten en richting de Caribische kust te reizen. Ik krijg namelijk nog een keer bezoek deze reis, waarschijnlijk in mijn volgende blog meer daarover, maar moet dus op een bepaalde datum op een bepaalde locatie zien te komen en daarvoor alles doen wat ik op mijn lijstje heb staan. Zodoende zat ik zondagmiddag om 13.30 uur in een bus vanuit Armenia die vanochtend om 09.00 uur aankwam in Santa Marta, vanwaar ik direct ben doorgereisd naar Taganga, een badplaatsje naast Santa Marta. Vandaag was het nog een nationale feestdag, waardoor het toch al niet te grote strand overspoeld was met lokale bevolking. Ik heb wat rondgelopen en wat informatie opgevraagd om een zo efficiënt mogelijke planning voor de komende dagen te maken. Dat is inmiddels gelukt. Als ik de komende dagen niet reageer, ben ik weer uit de lucht. Voor dinsdag heb ik een dagtrip naar Parque Nacional Tayrona op de planning staan, dan kom ik ’s avonds weer gewoon terug naar mijn hostel. Voor de dagen daarna heb ik een andere grote highlight (en uitdaging en enorm afzien) geboekt, namelijk de trekking naar Ciudad Perdida. Ik heb getwijfeld of ik het moet doen vanwege de hitte, muggen, sandflies en luchtvochtigheid, maar er schijnt nog niemand ooit afgehaakt te zijn, dus zou ik het ook moeten kunnen zou je zeggen. De trekking duurt vier dagen en ik heb nog niemand onderweg ontmoet die zegt ‘goh dat was echt super leuk’. Ze zeggen allemaal dat Ciudad Perdida weinig voorstelt, dat de route weinig voorstelt en vier dagen nagenoeg hetzelfde is (de weg terug vanaf de verloren stad is ook gewoon hetzelfde als heen…), maar dat het puur om de ervaring gaat. Hmm… ja en toch ga ik het doen! Vraag me alsjeblieft niet waarom. Ik heb net kunnen regelen dat ik op de laatste dag richting het strand wordt afgezet, dus dat ik gelijk door kan reizen naar Palomino en niet terug hoef naar Taganga. We gaan het meemaken. Daar kan ik een dag of twee op het strand liggen, voor ik weer een paar dagen uit de lucht ga voor een tocht naar Punta Gallinas. Nu heb ik al verklapt natuurlijk waar mijn volgende verhaal over gaat, maar dan kunnen jullie vast inlezen ;-)

Momenteel lig ik typend op mijn balkonnetje in een hangmat en ga ik een gevecht aan met de muggen, welke ik uiteraard bij voorbaat al verloren heb. Vanmiddag heb ik de meest sterke repellent gekocht voor de komende dagen in de jungle. Daarbij heb ik ook maar gelijk de allerbeste zalf gekocht voor als ik toch gebeten wordt. De Colombiaanse muggen lusten onze Nederlandse deet rauw, dus daar begin ik hier maar niet aan. De pleisters liggen ook klaar en ik heb ergens ook nog een set antibiotica liggen. Hopelijk komt het niet zover als vorig jaar in Myanmar. De rest van de reizigers die hier vandaan kwam gereisd zagen eruit als opgeblazen krentenbroden vol rode vlekken, dus ik zal er niet anders uitkomen. Duimen jullie mee dat het mee gaat vallen?

Groetjes en tot de volgende keer!

Barbara