Vliegensvlug door Panama&Costa Rica naar Nicaragua

Hola amigos!

Vorige keer vanuit Panama-City, deze keer helemaal vanuit Granada in…. Nicaragua! De afgelopen week is snel gegaan. De avond dat Isabelle op het vliegtuig ging, ben ik op de bus gestapt. De nachtbus naar David wel te verstaan. Een rit die om 22.00 uur vertrok, bleek toen ik op de busterminal aankwam, en waarbij ik om 3.30 uur aankwam in David. Sinds de zeiltocht door de San Blas had ik behoorlijk last van ‘landziekte’ zoals dat zo mooi heet. Je hebt dan nog een hele lange tijd zeebenen en met name als je gaat zitten of je ogen dicht doet, schommel je echt gigantisch heen en weer. Eén nacht zelfs zo erg dat ik alle apparatuur die ik in mijn bed had liggen om op te laden, onder mijn kussen heb verstopt omdat ik bang was uit de boot te vallen. Zo erg had ik in mijn slaap het idee op een boot te zitten. Ik werd er behoorlijk gek van en dit schommelen verdubbelde in de nachtbus met een vreselijk wilde chauffeur, waarbij ik vooraan bovenin de dubbeldekker zat. De wegen waren pikkedonker en de chauffeur reed als een bezetene, waardoor de bus enorm wiebelde en elke keer als ik indommelde had ik het idee dat de zeilboot bijna omging. Je weet echt niet wat je overkomt op zulke momenten. Maargoed, om 3.30 uur zat ik dus op het busstation van David te wachten op de doorreisbus om 5.15 uur naar Boquette. Vreselijk vermoeid kwam ik hier om 06.30 uur aan en blij was ik om te vernemen dat mijn hostel gewoon naast de bushalte lag. De receptie was nog niet open, maar ik ben direct in slaap gevallen op de bank voor de balie, heerlijk!

In Boquette wilde ik gaan hiken, ik had al lang genoeg stilgezeten. Boquette kennen jullie misschien nog uit het nieuws, daar waar de twee Nederlandse meiden verongelukt zijn in de jungle. Dit is precies de reden waarom je niet meer zonder gids of alleen de bergen in mag en waardoor je afhankelijk bent van welke tour er op die dag gaat. Best wel een beetje jammer, maar de Panamezen (of hoe ze ook heten) willen absoluut voorkomen dat er nog zoiets gebeurt. Het nieuws rondom de Nederlanders heeft het toerisme in Panama behoorlijk gedrukt. De locals hebben nog steeds heel veel vragen rondom hun overlijden en begrijpen absoluut niet waarom ze bepaalde keuzes hebben gemaakt, hier zal nooit meer iemand achter komen. Maar de dag dat ik daar was, werd er helaas maar één hike uitgevoerd, eentje naar watervallen. Jullie horen me al denken ‘een hike naar een waterval… daar ga ik niet meer aan beginnen’. Mis! Een hike is een hike en dus ging ik, na mijn korte slaapje bij de receptie op de bank, om 09.00 uur direct mee op pad. Mijn ogen zijn al weken ontstoken en vandaag liep ik na een nacht niet slapen dus ook nog met mijn bril op rond, echt snugger zag het er niet uit. De hike duurde ongeveer vier uur en ging langs drie watervallen. Eigenlijk best wel een mooie trip, maar voor de watervallen hoef je het niet te doen hoor ;-)

In de middag heb ik door Boquette geslenterd, nieuwe oogdruppels gehaald en een speurtocht naar souvenirs gedaan. Er was een heel leuk plekje met een stuk of twaalf stalletjes die allemaal hetzelfde verkochten. Het is nog steeds laagseizoen hier en er waren geen toeristen te bekennen. De verkopers zaten allemaal wat te knutselen en verveelden zich een beetje. Met een aantal raakte ik aan de klets en zo heb ik uiteindelijk ruim 2,5 uur gedaan over het bekijken van de stalletjes. De verkopers kwamen ondermeer uit Peru, Ecuador en San Blas, allemaal gebieden die ik heb bezocht en dat vonden ze geweldig. Ik kreeg persoonlijke foto’s en verhalen te horen en genoot echt van het contact met de locals en het bijwerken van mijn Spaans.

Na de overnachting in Boquette ging ik gelijk door naar Bocas del Toro. Lang heb ik erover nagedacht of ik Panama en Costa Rica in vogelvlucht zou doen, zonder het maken van stops, of dat ik toch her en der zou stoppen. Voor Panama had ik Boquette ne Bocas del Toro op mijn wensenlijstje staan, dus besloot in beide plekken toch één nacht te stoppen. Helaas regende het pijpenstelen in Bocas del Toro, dus besloot ik niet verder te reizen dan het hoofdeiland, Isla Colon. Een eiland waar je volgens velen nog geen uur wilt verblijven. Ik vond het eigenlijk wel grappig, ook hier was het nog erg rustig, weinig toeristen, en veel barretjes en restaurantjes. Door de regen heb ik er eigenlijk niet veel gedaan, behalve even door Bocas Town gelopen. In het hostel liep ik Lisa tegen het lijf, die zat ook op de boot naar San Blas, dus het was wel fijn om samen even wat rond te hangen en niet een gebruikelijk openingsgesprek te hebben met nieuwe reizigers. Bocas del Toro staat bekend om de vele eilandjes en het eenvoudige verplaatsen per watertaxi tussen de eilandjes. Achteraf had ik best één nacht langer kunnen blijven, want de volgende dag was het stralend weer (na weken van regen in deze regio) en had Lisa een schitterende tocht naar een van de eilanden en zat ik in de shuttle door naar Costa Rica.

Costa Rica had ik weinig te zoeken, ik heb er weinig mee en zou er ook niet echt gelukkig van worden om hier lang rond te reizen. Mijn eerste stop was net over de grens in het dorpje Puerto Viejo. Dit was eigenlijk een prima dorpje en goede uitvalsbasis voor een aantal activiteiten. Ook had ik een erg leuk hostel, wat een verblijf vaak nog veel leuker maakt dan alleen een dorpje. In Puerto Viejo liep ik de eerste middag gewoon wat rond door de straatjes en over het strand. De volgende ochtend ging ik met de lokale bus naar Parque Nacional Cahuita, een schitterend park als je het mij vraagt. Het was een half uurtje met de bus en vervolgens kon je zelf bepalen hoeveel entree je wilde betalen (donatiebasis) en daarna had je echt een schitterende wandeling door het bos en langs de oceaan. De wandeling was nog geen acht kilometer, maar heb er ruim vier uur over gedaan. Niet omdat hij zo zwaar was, maar omdat er zoveel beestjes zaten overal. In het begin zag ik ze echt niet, ik ben echt de slechtste wildspotter allertijden. Er was een handjevol toeristen in het park en we starten allemaal rond hetzelfde tijdstip. Steeds als ik mensen naar boven zag turen, ging ik ook mee zoeken en zo miste ik tenminste niet alle wildlife. Ik heb aapjes met witte koppen gezien (en enorme tanden, ze leken zo agressief!), brulapen, wasberen, enorme spinnen, luiaards, een soort van reuzecavia en ga zo maar door. Dat was eigenlijk echt wel heel leuk. Die luiaards waren vreselijk moeilijk te spotten en zodra beesten bewogen, zag ik ze ook echt goed zelf. De stranden waren schitterend, helaas hoogwater, dus bleef er weinig strand over, maar echt een prachtige wandeltocht.

’s Middags in het hostel had ik weer met Lisa afgesproken, die inmiddels ook in Puerto Viejo was aangekomen, en zijn we samen nog langs het strand in Puerto Viejo gaan wandelen en gewoon met een fruitshake op het strand gaan zitten. Gewoon echt even relaxen, soms ook wel fijn. Lisa is bezig met haar laatste dagen hier, dus we maakten plannen om die zo goed mogelijk in te vullen terwijl ik ondertussen mijn eigen weg weer zou gaan. In eerste instantie had ik na Puerto Viejo nog een stop in La Fortuna willen maken, maar waarom zou ik een vulkaan in Costa Rica gaan beklimmen, als die later in Nicaragua twee keer zo goedkoop zou zijn? Ik koos dan ook voor een hele lange reisdag en besloot Costa Rica na twee nachten al te verlaten. Rechtstreeks vanuit Puerto Viejo ging ik met vier verschillende bussen en een hoop oplichterij rond de grens, richting Granada in Nicaragua. Het kostte me uiteindelijk ongeveer 14 uur en ongeveer USD25. Er was ook een rechtstreekse shuttle die mij helemaal van a naar b zou brengen, maar die ging ongeveer USD150 kosten. Dan laat mij het maar op de avontuurlijke manier doen. Helaas heb ik in Boquette (waar het net 20 graden was en vooral regende) een verkoudheid opgelopen, samen met alle bacillen die uit de airconditioning en de ventilatoren komen, dus tijdens deze bustocht voelde ik me behoorlijk belabberd en eenmaal aangekomen in Granada helemaal. Ik kon direct met een doos vol zakdoeken, een kopje Citrosan (ja voor de zekerheid maar meegenomen) en een paracetamol door naar bed.

De volgende ochtend voelde ik mij gelukkig een stuk beter. Mijn kamergenoten hadden zich ’s nachts best zorgen gemaakt, omdat ik zo lag te blaffen en snotteren in bed, maar gelukkig was het allemaal goed gegaan. Bij het ontbijt leerde ik de Belgische Nikki kennen, met wie ik de hele dag door Granada heb geslenterd. Wat een leuke stad! Klein, koloniaal, kleurrijk, mooie gebouwen, veel leuke eettentjes en barretjes, vriendelijke mensen. Ik keek mijn ogen uit en was blij met een goede eerste kennismaking met Nicaragua. In de avond gingen we naar de actieve vulkaan Masaya, op een klein half uurtje rijden van Granada. Deze actieve vulkaan kun je ’s avonds bezichtigen. Het is een behoorlijk toeristisch gebeuren, maar ik had zoiets echt nog nooit gezien. In verband met gezondheidsredenen mag je niet langer dan 15 minuten aan de krater staan en je ziet daar echt het lava borrelen. Wat een bijzonder verschijnsel zeg! Dat dat gewoon in de aarde zit, bizar.

Vandaag zijn we een dagje naar Laguna Apoyo geweest, een kratermeer net buiten Granada waar je heerlijk kan zwemmen en relaxen. Ik heb jullie namelijk niet vermoeid met temperaturen in deze landen, maar ik denk dat we gevoelsmatig in Nicaragua al gauw weer tegen de 40 graden zitten. Het is snikheet en de zon staat echt recht boven je. Je wordt er vreselijk sloom van en ’s morgens bij het ontbijt zit iedereen zich af te vragen of ie wel of niet zal douchen, omdat je toch direct weer zo enorm zweet. Dat terwijl er dan van het thuisfront een berichtje binnenkomt dat het zo vreselijk koud is. Wat een verschillen. Maar ons, Nikki en mij, leek afkoelen wel een goed idee en we boekten de shuttle naar het meer. Helaas was het vandaag behoorlijk bewolkt en regende het vanochtend zelfs, maar toch hebben we vandaag een heerlijke dag gehad. Het water was van prima temperatuur en bewolkt wil niet zeggen dat het dan hier ook koud is. Een ander voordeel is dat we tenminste ook niet zo vreselijk verbrand zijn.

Morgen reis ik met Nikki en de Ierse Sarah door naar Isla de Ometepe, waar we in ieder geval voor twee nachten een hostel hebben geboekt, maar waar ik mezelf toch al wel gauw een dag of vijf zou kunnen vermaken. De bedoeling was dat ik vandaag een planning ging maken van de laatste weken, maar daar ben ik uiteraard weer niet aan toegekomen. De dagen gaan zo vreselijk snel en er is nog zoveel te doen hier. Ik heb dus nog geen idee waar ik straks weer uithang, maar Nicaragua is in ieder geval mijn eindbestemming (met uitzondering van de kerstdagen).

Jullie hebben het vast wel door, maar ik heb het echt nog steeds heel erg naar mijn zin. Deze reis is enorm afwisselend en ik blijf van de ene in de andere verbazing vallen. Mijn ticket is niet wijzigbaar en ik heb geen geld voor een nieuwe enkele reis, dus ik kom gewoon volgens afspraak naar huis eind van de maand. Ik zal eens kijken of ik de foto’s van Panama en Costa Rica vanavond nog online ga krijgen, maar anders volgen die een dezer dagen. Ze zijn een stuk minder spannend dan die van de rest van mijn reis, maar het kan niet alleen maar hoogtepunt na hoogtepunt zijn he?!

Tot de volgende keer weer,
Barbara