Van Torres del Paine tot het merengebied en Pucón

Hoi allemaal!

Hoe gaat het met jullie? Ik heb geen enkel idee wat er allemaal in Nederland afspeelt, dus vertel gerust als ik iets mis! Bedankt voor al jullie enthousiaste berichtjes via de app, sms en op deze site. Liken van dit blog heeft trouwens geen zin, ik heb geen idee waar ik kan zien wie het leuk vinden. Ga er maar gauw weer voor zitten, want jullie kunnen vast wel bedenken wat er gebeurt als ik twee weken niet schrijf, maar intussen wel gewoon doorreis. Poe, waar zal ik beginnen? Eens kijken waar ik vorige keer geëindigd ben. Puerto Natales en de aankomende trekking, voor bekenden de W-trek.

Het kostte mij behoorlijk wat moeite, maar uiteindelijk had ik alle informatie de avond voor de trekking in bezit op het moment dat ik naar bed ging. Toen wist ik waar ik mij moest melden en om hoe laat (7.00 uur, busstation). Ik heb ongelofelijk veel te vertellen over de trekking, maar zal proberen om het in het een samenhangende samenvatting te doen. De trekking bestond voor mij uit vier dagen, een dag korter dan gebruikelijk en ik was er best nerveus voor, omdat mijn conditie de laatste tijd niet helemaal was zoals gebruikelijk. Na de administratieve afhandelingen in Parque Nacional Torres del Paine, was het tijd om te gaan wandelen. Ik liep de route van oost naar west en dag één begon in de stromende, maar dan ook echt stromende regen. Absoluut waard om een paar honderd dollar voor neer te leggen, maar niet heus. ‘Wie doet dit nu vrijwillig’ heb ik regelmatig gedacht tijdens deze vier dagen en ‘waarom moet ik toch altijd weer de uitersten opzoeken?’. Gek werd ik ervan en direct na de start moest ik door die regen ruim twee uur alleen maar steil naar boven in de blubber klauteren. Wat een opgave. Mezelf en ik hadden het best zwaar, maar kwam uiteindelijk al vrij snel aan in mijn eerste refugio ‘Chileno’. Hier mocht ik mijn bagage achterlaten op mijn kamer en aangezien het weer zo superslecht was, de rest van de middag mijzelf vermaken. Allereerst was door het slechte weer de trail naar de Torres gesloten, maar toen het ook maar een klein beetje droog werd, besloot ik toch een deel van de route te gaan lopen. Ondanks dat ik de ‘Torres’ wel of niet zou zien. De weg was echter dermate slecht dat kans op naar beneden glijden extreem groot was en ik vond het doodeng alleen, dus besloot na een uur lopen om te draaien. Onderweg kwam ik uiteindelijk steeds wat mensen tegen die hetzelfde plan als ik hadden, naar boven gaan en kijken hoe ver de ranger ons zou laten gaan. Toen een Frans stel van ongeveer mijn leeftijd vroeg waarom ik omdraaide en of de route misschien dicht was, legde ik uit dat ik mij inmiddels niet meer veilig voelde op de route en daarom terugging. Ze gaven direct aan dat ik met hen mee mocht lopen, dan konden we samen naar boven gaan. Wat ontzettend fijn! Samen met Louise en Olivier maakte ik mijn weg naar boven en had de ranger zelfs net het pad geopend, we konden dus echt helemaal door tot de top. Het einde was echt klimmen en klauteren, erg zwaar, en werden we nog getroffen door een sneeuwstorm waardoor we bijna besloten toch weer om te draaien in verband met het gevaar op de rotsblokken. Uiteindelijk liepen we door tot de lagune, maar de torres zagen we niet. Die zaten helemaal verstopt in de wolken, maar dan ook echt helemaal. Na een half uurtje wachten bij de lagune werden de torres toch langzaam iets meer zichtbaar. Wat een geluk dat we boven in de kou waren blijven wachten! Nu hebben we foto’s met en zonder torres, jeah! Terug naar beneden ging een stuk makkelijker gelukkig en al kletsend en kennismakend daalden we af. Aangezien de trail vier dagen lang door pure modder en riviertjes ging, waren mijn schoenen elke avond zeikesnat. In de refugio hadden ze hiervoor een mooi houtvuur waarbij alle schoenen rondom het vuur geparkeerd stonden in de hoop dat ze de volgende ochtend weer droog waren. Meestal was dit niet het geval, maar het was in ieder geval een poging. Na het avondeten lag iedereen al vrij snel te slapen, klaar voor een volgende dag.

Dag twee werd ik fluitend wakker, klaar voor een lange dag lopen, want dat zou dit zijn. Het fluiten hield al gauw op toen ik bij het ontbijt naar buiten keek en zag dat er een megasneeuwstorm gaande was. Je zag geen hand voor ogen en Louise en Olivier stelden direct voor dat ik die dag opnieuw met hen mee zou lopen. De bewegwijzering onderweg is echt super slecht en ook gisteren konden we al bijna niet zien waar we heen moesten. Ik denk dat in drogere perioden absoluut duidelijk is waar het pad loopt, maar in deze weersomstandigheden is het pad niet te onderscheiden van een stroompje, rivier of iets anders. Niet echt een succesverhaal dus en ik was blij dat mijn nieuwe wandelmaatjes het voorstelden, want ik had echt alleen willen lopen, maar dit was gewoon niet veilig en absoluut de beste optie. Ik had vooraf wel grapjes gemaakt met mijn oranje jas voor het geval dat ik zoek zou raken, maar het was niet de bedoeling dat dit ook echt zou gebeuren. Volledig ingepakt gingen we op pad, want je kan wel wachten tot het droog is, maar dan zit je de hele dag in je refugio te wachten en kom je nergens. Klaar voor de trek van vandaag. Na een half uur waren we uit de sneeuwstorm en zagen we het uitzicht van gisteren opnieuw, maar dan een stuk beter. Een mooie wandeldag uiteindelijk, waarbij wind, regen en zon elkaar afwisselden. Niet heel erg zwaar en vooral de modderpoelen zorgden voor een avontuurlijk karakter. Je moest echt van plank naar steen en naar plank springen. Deze reis heb ik voor het eerst wandelstokken bij en ik moet zeggen dat ze mij echt door deze vier dagen heen hebben geholpen. Was het niet om het wandelen makkelijker te maken, dan was het wel om te balanceren op een plank of om te kijken hoe diep de modderpoelen of riviertjes waren. Dag twee sliepen we in refugio ‘Cuernos’, waar we al onverwacht vroeg aankwamen. Mijn rustmiddag deze reis was gewoon tijdens de trekking! De hele middag heb ik als een malle mijn dagboek bij zitten schrijven en hebben we lekker zitten lezen. Vroeg naar bed en klaar voor dag 3. Inmiddels was het gewoon een feit dat ik de trekking met de Fransen zou afmaken. Het klikte erg goed en zij baalden al dat ze geen tour hadden geboekt, omdat ze zo geen nieuwe mensen leerden kennen en zo hadden ze mij. Ze zeggen echt dat ze daar blij mee waren ;-) Deze dag konden we helaas door het slechte weer ook niet helemaal doen. De trail naar Mirador Britanico was gesloten vanwege de enorm harde wind en die was levensgevaarlijk. De ranger zei al dat ze twee mensen kwijt waren, maar wij dachten dat hij dat zei om ons bang te maken. We liepen naar het eerste uitkijkpunt tot waar we mochten komen en hadden schitterend uitzicht over een mooi meer met kleine eilandjes erin aan de linkerkant en aan de rechterkant een enorme gletsjer, Francés. Echt super mooi en we hebben een tijdlang van de uitzichten zitten genieten. Ik heb zelfs voor het eerst een lawine gehoord en gezien, echt supergaaf! Terug naar beneden hadden we weer een behoorlijke klim en klauterroute over stenen, zelfgemaakte bruggetjes over stroompjes water en door de modder voor we aankwamen in ons laatste kamp, refugio ‘Paine Grande’. Gelegen aan een schitterend meer. Het water is hier in Patagonië zo ongelofelijk blauw of groen, net hoe je het wilt noemen. De kleuren op de foto’s zijn echt in ieder geval en nog niet half zo fel als de werkelijkheid! We hadden vandaag behoorlijk lang gewandeld, maar konden nog even bij het houtvuur zitten voor het avondeten geserveerd werd.

De laatste dag was het gewoon een soort van stralend weer. De wind van de dag ervoor was weg en het was gewoon een beetje zonnig. De bagage mocht achterblijven in de refugio, dus we konden gewoon op en neer naar Glacier Grey, een wandeling van toch ongeveer 8 uur heen en terug. Een echt schitterende wandeling weer met hele mooie uitzichten op meren, ijsschotsen en natuurlijk de gletsjer. Onderweg hoorden en zagen we continu helikopters cirkelen. Achteraf blijkt dat op mijn tweede dag een Duitse vrouw in Laguna Grey is gevallen en tot op heden nog niet is gevonden. Een man heeft die dag op diezelfde route een hartstilstand gehad. Het waren niet de beste dagen voor het park en ik ben nog steeds blij met mijn beslissing dat ik die eerste middag ben omgedraaid en Louise en Olivier leerde kennen. Nu ik de nieuwsberichten iets meer volg om te kijken of de vrouw al is gevonden, zie ik veel meer mensen die de trekking niet hebben overleefd, een week voor de mijne nog een vrouw uit Australië . Pff.. Het uitzicht op Glacier Grey was echt heel erg mooi en hebben er heerlijk op een rots onze lunch genuttigd voor we terugliepen naar de refugio. We hadden het gewoon gehaald! Met een biertje vierden we onze overwinning voor we terug op de catamaran gingen naar het punt waar onze bussen klaar zouden staan. Ik zat in een andere bus, dus het was tijd om afscheid te nemen. We vonden het alle drie echt heel jammer. In korte tijd heb je toch heel intensief contact en deel je enorm mooie momenten. Vanuit de bus had ik uiteindelijk een erg mooi uitzicht op de Torres, een soort van beloning denk ik voor de trekking. Het was mooi, in de bus kon ik alles laten bezinken en blikte terug op een mooie en bijzondere ervaring. Uiteindelijk hebben we 90km gelopen in vier dagen en heb ik het idee dat dit een volledige obstaclerun in de modder was. De trek was niet de zwaarste die ik ooit heb gedaan, hij was erg goed te doen al zal hij voor sommigen nog steeds erg zwaar zijn, dus meet niet aan mij! Zonder ook maar één blaar en ik zit nog steeds te wachten op spierpijn, kwam ik terug in het hostel in Puerto Natales aan. Hier zat Linda zoals beloofd met een koud biertje klaar. Wat leuk om haar weer te zien, al ben ik natuurlijk pas net weg, het is wel gek om elkaar aan de andere kant van de wereld zo te zien.

De volgende dag namen we ’s middags de bus naar Punta Arenas. We wisten allebei niet hoe ik er na de trekking aan toe zou zijn, dus zouden het rustig aan doen. Achteraf nergens voor nodig dus, maar even in bed blijven liggen was wel fijn. Al lukt uitslapen natuurlijk niet dus rond half 8 zat ik mijn spullen uit te mesten en mijn backpack opnieuw in te richten. De meeste van mijn bagage had ik achtergelaten in het hostel, maar dat moest er nu natuurlijk weer terug in. In Punta Arenas maakten we kennis met een twee stad in het zuiden van Chili die niet echt sfeer uitstraalde. Al wat meer dan Puerto Natales, maar nog steeds niet echt om enthousiast van te worden. We boekten een tour voor de volgende dag om pinguïns te spotten en gingen uiteindelijk king crab eten in een aangeraden restaurantje. Die king crab heeft mij echt enorm ziek gemaakt, waardoor ik de volgende dag meer aan de toiletpot dacht dan aan een pinguïn. Na een nacht doodziek te zijn geweest, ging het de volgende dag echt heel erg slecht, maar ja tour is tour dus ik sleepte mezelf naar het centrum. We kwamen daardoor bijna te laat aan bij de tour, dus Linda was alvast vooruit gerend. We gingen met een boot naar Isla Magdalena, een echt reservaat voor pinguïns (en zeemeeuwen). De pinguïns gaan van april tot oktober op vakantie naar Brazilië en komen voor het broedseizoen in oktober terug. De babypinguïns komen vervolgens rond eind november. We denken dat nog niet alle pinguïns terug waren van vakantie, want het was iets rustiger dan verwacht, maar de pinguïns hebben ook een soort van holletjes in de grond en daar zagen we echt eieren liggen (of pinguïns die hun ei lagen te verwarmen). Wat zijn ze schattig! Ze hobbelden echt van links naar rechts over het eiland, stalen stukjes gras uit elkaars holletje, gingen zwemmen of hingen de ober uit met hun zwarte jasjes. Grappig! Na de pinguïns gingen we terug op de boot om nog zeeleeuwen te spotten, maar het waaide zo ontzettend hard dat we enkel foto’s vanaf een megaschommelende boot mochten maken. Ik voelde mij inmiddels iets beter en terug in Punta Arenas gingen we nog even naar een bakkerij waar we een heerlijk stuk taart deelden. Bakken kunnen ze hier wel die zoetekauwen.

De volgende dag hadden we een vlucht naar Puerto Montt, vanwaar we de bus naar Puerto Varas namen. Hier zouden we één nacht blijven. Een leuk dorpje aan de voet van vulkanen. Het is maar goed dat het mooi weer was toen we aankwamen, want als je de volgende dag had gezegd dat er een vulkaan was, hadden we dat niet geloofd. We wandelden wat door het dorpje en genoten van een klein zonnetje. Onderweg kwamen we nog bij een vaag museum aan van Pablo Fierro, een echte kunstenaar. Misschien kent iemand hem? Wij hebben nu een handje geschut en met open mond door zijn huis gelopen waarvan we nog steeds niet begrijpen wat we nu gezien hebben. De volgende dag gingen we op de zogenaamde ‘Cruze Andino’, een route van Puerto Varas in Chili naar Bariloche in Argentinië. Deze dag bestond uit meerdere boottochten afgewisseld door verschillende trajecten per bus. We hebben de vulkaan bij het wegvaren niet gezien en door het slechte weer moesten we er zelf iets positiefs van zien te maken. De enorme bergen deden mij denken aan de Milford Sound, waar het ook altijd regent en wolken zo laag hangen. Een erg mooi en mysterieus effect geeft dat. Het water was gelukkig rustig en af en toe stonden we even buiten op het dek. De hele dag bestond uit mooie uitzichten, vanaf het water en dus vanuit de bus. Ik weet niet of het echt mooier was geweest met een zonnig uitzicht, maar wij vermaakten ons nu ook prima. In Bariloche aangekomen verbleven we niet in een al te best en gezellig hostel dus besloten direct na het inchecken bij een alternatief te gaan kijken voor de volgende nachten. Het alternatief was zoveel beter dat we het direct boekten. Dat is namelijk best wel jammer ten opzichte van negen jaar geleden. Je moet bijna alles vooraf boeken. Ik wil eigenlijk reizen zonder dagelijks online te komen, maar dat lijkt bijna onmogelijk. Je moet vooraf reserveren, de Lonely Planet van 2016 is totaal niet meer up to date, plattegronden moet je vooraf al inladen in je telefoon omdat niemand je meer kan vertellen waar iets ligt en alles altijd digitaal wordt opgezocht. Zo ben ik uiteindelijk toch nog bijna dagelijks online, al heb ik de afgelopen tijd behoorlijk vaak mijn telefoon uit kunnen hebben, alleen omdat Linda erbij was. Maargoed, hostel dus geboekt en gelijk aan het behulpzame personeel een leuke restaurantsuggestie gevraagd. Daar direct naar toe gegaan en ze hadden echt een enorme, maar heerlijke pizza en erg goed zelf gebrouwen speciaal bier. We vermaakten ons hier prima.

De volgende dag was het tijd voor de route ‘San Martin de los Andes y Los Siete Lagos’, waarbij we met een minibus en een paar andere toeristen een van de mooiste routes uit deze regio gingen rijden. Onderweg deden we de dorpjes Villa Agostura, waar de broer van ónze Maxima net een restaurant geopend heeft, en San Martin de los Andes aan. Twee knusse dorpjes die inmiddels allebei een stuk rustiger zijn dan Bariloche. Het weer was vandaag best prima eigenlijk en we hadden onderweg fantastische uitzichten en zagen alle meren erg goed. De meren waren een beetje veel van hetzelfde, maar als je toch in het merengebied zit, moet je ze ook zien toch. Een lange dag, maar we hebben echt genoten van de route onderweg. We hoefden weinig te lopen, maar waren ’s avonds toch echt bekaf. We aten in een restaurantje waar ze de beste Argentijnse steak hadden die ik ooit heb gehad. Linda had nog geen Argentijnse steak op en ik eet nooit steak (deze reis toch al een paar keer), maar dit was echt een succesverhaal. We hadden allebei een halve portie, maar het was zo ongelofelijk veel dat we het alsnog niet op kregen. Echt een absolute aanrader, zo ontzettend lekker! We kijken nu al uit naar onze Argentinië-reünie in Nederland, dus als iemand de beste Argentijn van Nederland kan aanraden, horen we dat graag!

Toen hadden we toch ineens een vrije dag zeg! Onze soort van laatste dag samen hadden we niets gepland. De ochtend gebruikten we om wat souvenirs nog te kopen, daar ben ik altijd te laat mee, dus kon helaas niet vinden wat ik wilde van een van mijn Argentijnse hoogtepunten. De middag wilden we iets ondernemen, maar niet in een tour of zo. We besloten onze eigen tour op te zetten en na een bezoekje aan de bakkerij voor de lunch, liepen we gewoon langs de kustlijn het dorp uit. Onderweg hadden we mooie uitzichten terug op het dorp, het meer en de bergen en kwamen we langs een chocoladefabriek waar we uiteindelijk in het winkeltje op de grond voor het glazen raam zijn gaan zitten om te kijken hoe die mensen aan het werk waren. Ook kwamen we bij een kabelbaantje en besloten naar boven de berg op te gaan en van het uitzicht en een half uurtje zon te genieten. Zo vulden we onze middag met deze route en mochten op de terugweg een ambachtelijk ijsje van de plaatselijke ijssalon met het kleinste hoorntje dat we ooit hebben gezien terwijl de rest van de bevolking aan minimaal een kwartliterbeker ijs zat. Ineens hadden we nog de hele avond tijd over, jemig, dat was al lang niet meer gebeurt! We besloten de backpacks vast in te ruimen, ik kon al mijn winterkleding met Linda mee teruggeven, maar dat moest natuurlijk wel een soort van vorm krijgen in haar tas. Dat lukte uiteindelijk en ik ben er super blij mee. Op naar het warme weer hoop ik! Daarna besloten we terug te gaan naar het tentje van de eerste avond en hebben we onderhand alle speciaalbiertjes op de kaart geprobeerd. Om 21.30 uur rolden we bijna de tent uit en was het onderhand wel tijd om ook iets te eten. Linda had al dagen zin in kaasfondue en ze hadden hier gewoon een aan te raden tentje, dus wij aan de kaasfondue met een fles wijn. We hebben ongelofelijk gelachen en teruggeblikt op de reis voor we met de slappe lach terug in hostel aankwamen om direct het bed in te rollen (en dat allemaal voor 23 uur…).

Het zat erop, onze trip samen door Chili en Argentinië. Vanuit Bariloche namen we de bus terug naar Puerto Varas en de volgende ochtend zwaaide Linda mij uit op mijn bus naar Pucón en had ze een uur later zelf haar transfer naar het vliegveld voor haar vlucht naar Santiago, vanwaar ze vandaag terug naar huis is gevlogen. Aangezien het op de heenweg allemaal misging met de vluchten en ook de vlucht naar El Calafate niet naar behoren ging, vonden we het nu best spannend, maar alles is goed gegaan en als het goed is, is ze nu onderweg en ergens boven de grote plas. Ik ga haar missen, we hebben een ongelofelijk leuke en intensieve tijd hier gehad. Veel gepraat, rondgekeken en meegemaakt. Ook over het deel wat ze alleen heeft gedaan voor ze in Puerto Natales aankwam (Buenos Aires, El Calafate en Torres del Paine dagtour) is ze ontzettend enthousiast gelukkig. Lin, nogmaals bedankt dat je er was en voor je gezelligheid, veel plezier met nagenieten!

En ik, ik zit nu in Pucón waar ik het wilde plan had om de vulkaan te beklimmen. Helaas voor mij is het ongelofelijk slecht weer hier en gaan de beklimmen tot minimaal volgende week donderdag niet door. Gisteren toen ik aankwam, was het prima weer. Zonnetje, 19 graden en ik zag gewoon een vulkaan. Het dorp is klein, maar wel gezellig. Vrijdag was een nationale feestdag in Chili, waardoor veel Chilenen een lang weekend hebben en nu hier rondlopen. Vandaag zou ik een trekking door het nationaal park gaan doen, omdat de vulkaan toch voorlopig niet zou gebeuren (wat een ongelofelijke teleurstelling trouwens, maar ik heb er nog een paar op de route liggen geloof ik), maar toen ik wakker werd om zeven uur, regende het echt pijpenstelen. Er zat hier in het hostel ruim 30 man voor het raam te kijken en te wachten tot het droog zou worden, wat niet echt gebeurde, pas aan het eind van de dag. Iedereen wilde naar buiten en in Pucón is nou niet echt iets binnen te doen of bij slecht weer op hotsprings of zo na. Ik ga alleen geen 40euro betalen voor hotsprings als ik over een paar dagen in een constante sauna rondloop. Toen het ook maar een klein beetje droog werd, besloot ik naar een verborgen waterval te lopen met een kaart van het hostel. De route verdiend absoluut geen schoonheidsprijs en is continue langs de weg, maar hij is behoorlijk pittig als je eenmaal het dorp uit bent en direct stijl omhoog moet lopen. De waterval was boven verwachting goed eigenlijk. Zo ontzettend hoog! De weg terug reed er gelukkig een auto achter mij die me terug in het dorp heeft afgezet. Dat scheelte me uiteindelijk toch ruim twee uur lopen. Verder ben ik in Pucón vooral mijn foto’s aan het uitzoeken, mijn dagboek aan het bijschrijven en jullie verhaal aan het samenstellen. Ook wel eens goed om even die momenten te pakken. Morgen wordt het weer niet veel beter en om 16.00 uur word ik opgehaald voor mijn bizarre vlucht van Temuco naar Santiago de Chile naar Bogota naar Medellin waar ik ruim 20 uur later of zo aan zal komen. Vreselijk, maar je moet iets als je van Patagonië naar Colombia wilt verplaatsen!

Een terugblik op Patagonië en het merengebied is inmiddels wel aan de orde. Mijn tijd zit er hier op, hij vliegt en soms zou ik willen dat ik wel door kon reizen maar de tijd stil kon blijven staan. Ik maak de dagen al veel langer dan thuis en nog heb ik te weinig tijd. Vooral Patagonië raakt me, het is hier zo ontzettend fantastisch. Rustig, puur natuur, het ene natuurwonder na het andere, ik heb er echt geen woorden voor. Daar waar ik voorheen zei dat Nieuw Zeeland mijn mooiste bestemming is op het gebied van natuur, zeg ik nu hardop dat dat Patagonië is. Vol emotie zat ik toen ik dit aan Linda vertelde, ik kan gewoon niet beschrijven wat mij precies raakt, maar mijn verwachtingen van Patagonië waren hoog, echt torenhoog. Na mijn trip door Myanmar was ik bang dat ik nergens meer echt van kon genieten en gewoon al teveel had gezien. Deze trip laat gelukkig het tegendeel zien. Plekken kunnen mij nog wel raken. Tot tranen aan toe blik ik terug op afgelopen maand. Patagonië heeft de torenhoge verwachtingen echt meer en meer dan waargemaakt en ik hoop dat ik jullie hier een stukje in mee heb kunnen nemen.

Nu is het dus tijd voor een nieuw avontuur, op naar Colombia. De 30e zal ik hier in de ochtend aankomen na dus die bizarre vluchten. Ik ben ontzettend benieuwd wat er daar op mijn pad gaat komen, maar ben ervan overtuigd dat het weer veel moois gaat zijn. Waarschijnlijk wel een meer Latijns Amerikaanse sfeer, want in Patagonië heb je het idee dat je in een apart stukje wereld bent. De muziek is gewoon Amerikaans en de mensen zijn net zo bleek als wij.

Momenteel ben ik bezig met de foto’s. Uruguay staat inmiddels online op Facebook. Patagonië heb ik gesorteerd en het kostte bizar veel moeite om een selectie te maken die niet teveel gaat vermoeien. Morgen wil ik naar een koffietentje waar het internet wat sneller zou moeten zijn, dan zouden ze zondag online moeten komen. Voor degenen zonder Facebook dus even om in de gaten te houden, zodat je terechtkunt bij iemand anders en mee kan kijken! Oja en maak jullie vooral niet druk om mijn rustdagen ;-) Mentaal was ik de dag na aankomst al uitgerust, lichamelijk komt nog wel en uiteindelijk heb ik hoe dan ook de laatste vier dagen van mijn trip al geboekt in een relaxt hotel waar ik wel moet ontspannen. Deze manier van reizen is puur genieten voor mij en mijn manier van ontspannen. Het komt dus allemaal goed en uitslapen kan ik thuis ook weer straks ;-)

Goed, dit was mijn boek. Veel leesplezier!

Liefs,
Barbara