Van Paradijs naar Paradijs!

Daar ben ik weer! Deze keer vanuit Panama City.

Na mijn vorige schrijven vanuit Santa Marta, ben ik afgereisd naar Cartagena. Hier haalde ik Isabelle van het vliegveld, met wie ik de rest van dit blog samen verder ben gereisd. Cartagena is een stad waar je helemaal weg van bent of juist helemaal niet. Dat laatste is bij mij het geval. Ik kreeg een ware cultuurshock bij het binnenrijden van de stad en bij het zien van megagrote vijf-sterrenhotels. Waarschijnlijk komen veel reizigers niet eens verder dan deze stad. Cartagena is een vrij jonge stad en zou zo in Spanje kunnen liggen in plaats van in Colombia. Daar waar in de rest van Colombia armoede toch wel veelal overheerst en het overal toch wel een soort van ‘zooitje’ op straat is, is Cartagena heel nieuw en duidelijk een stad waar het geld van de overheid is blijven hangen. Het is er ook mega mega toeristisch en dagelijks meren er minimaal twee cruiseschepen aan. De hele stad loopt dan dus vol met brede Amerikanen met witte sportsokken en allemaal een Panama-hoed met Colombia erop. Je moet er van houden, ik zichtbaar niet. We verbleven in Getsemani, een oudere en armere wijk net aan de rand van de stadsmuur naar het oude centrum. Daar vond je ’s avonds veel eetstalletjes en mensen dansen en drinkend op straat. Cartagena is een prima stad om maximaal twee nachten te verblijven.

Wij hadden er net een nachtje teveel en waren blij dat we tussendoor twee nachten geboekt hadden in Casa en el Agua. Een hostel middenin de Caribische Zee en onderdeel van het Archipélago de San Bernardo. Dit was echt een paradijsje zeg, wow! Prachtig helder water, alleen toegankelijk per speedboot en er was werkelijk niets maar dan ook echt niet te doen. Na aankomst met de boot gingen we direct met een biertje het water in. Rondom de casa is het water zeer ondiep en kun je tot ver vanaf het huis gewoon over de zeebodem lopen. Wel oppassen voor zee-egels, die doen ontzettend pijn als je erin stapt.

Tijdens ons verblijf in Casa en el Agua hebben we echt gerelaxt. Meer dan zonnen, zwemmen, cocktails drinken en een boekje lezen ging dan ook niet. Voor even was dit absoluut heerlijk! Je werd uit het water geroepen als het ontbijt, lunch of diner klaar was en verse krab of kreeft voor net € 20,- als diner is echt waanzinnig. Gelukkig zat het weer ook eindelijk mee en hebben we echt een paar fantastische dagen met helderblauwe lucht gehad. Elke avond genoten we weer met alle andere gasten van een spectaculaire zonsondergang. We hebben vanuit hier nog wel een uitstapje in de avond gemaakt naar het lichtgevende plankton. Deze regio staat hierom bekend, dus al gauw werden we met een bootje naar een donker en diep gedeelte gebracht. Met een duikbril kon iedereen het water in. De setting was echt perfect. Met een groepje in het donkere water dat vol lichtgevende witte sterretjes zat. Hoe meer bubbels je maakte, hoe meer plankton je zag. Als je je armen uit het water haalde, zag je af en toe nog plankton eraf vallen. Wij dus zwemmend in dat bijzondere water terwijl boven ons de hemel ontzettend helder was en een enorm scala aan sterren vertoonde. Een waar nachtelijk paradijs, alleen met de natuur en geen luchtvervuiling te bekennen. Wat een bijzonder fenomeen dat lichtgevende plankton!

Na Casa en el Agua keerden we terug naar de enorme hitte in Cartagena en leerden de stad nog wat beter kennen door lekker zelf rond te slenteren en tijdens de free city tour te luisteren naar de uitleg van de gids, veelal over de verschillende aanvallen van buitenaf die de stad heeft gekend en over de slavernij in het verleden, waardoor er nu nog veel Afrikaanse invloeden te vinden zijn. Verder was het zo belachelijk warm dat we ook een paar keer gebruik hebben gemaakt van het zwembad in het hostel.

De 23e november vertrokken we dan eindelijk op onze vooraf geboekte zeilcruise van Cartagena in Colombia naar Puerto Lindo in Panama, een tocht waar we zes dagen, vijf nachten over zouden doen. We stonden geboekt op de boot ‘La Gitanita’, waar we met 12 personen en 3 man bemanning op konden. In de avond van dag 1 vertrokken we vanuit de haven van Cartagena, vol spanning toch ook wel. Zes dagen eten, drinken, slapen, zonnen en varen op de boot hadden Isabelle en ik beiden nog nooit gedaan. Velen van jullie zullen ook wel gedacht hebben hoe ik dat in vredesnaam ging aanpakken met mijn niveau van zeeziekte. Nou ikzelf ook. Gelukkig heb ik in Medellin een meid leren kennen die erg wagenziek is en zeker met dat geslinger hier door de bergen, is dat een behoorlijk groot probleem. Bij mij werken alle medicatie die in Nederland vrij verkrijgbaar zijn ook niet en ik spuug alles er net zo hard weer uit op het water. Katharine had voor haar wagenziekte een soort van pleister achter haar oor die drie dagen zou werken en echt dé uitvinding was tegen dit soort kwaaltjes. Toen ik dat hoorde heb ik alle apotheken in Colombia afgelopen (alle medicatie is hier vrij verkrijgbaar), maar niemand had een soortgelijk product. Uiteindelijk heeft Isabelle het via mijn huisarts kunnen regelen en op recept mee kunnen nemen naar Colombia. Wat een geluk! Helaas was ik een beetje eigenwijs en wilde ik eerst proberen af te varen zonder gebruik van medicatie. Het uitvaren in Cartagena was geen enkel probleem, maar zodra we ’s nachts de open zee op gingen, werd ik echt doodziek. De dag erna heb ik de hele dag op bed doorgebracht, omdat de pleister die ik smorgens had opgeplakt nog moest inwerken. De hele boel bij elkaar gespuugd uiteraard, maar ja wat ik een boottocht San Blas zonder spugen he… Isabelle had de eerste avond een stevige zeeziektepil genomen en liep er de eerste dag als een zombie bij, zo zwaar was haar pil. Achteraf kunnen we er wel om lachen. Gelukkig misten we beiden niets van die eerste volle dag op zee. Na ruim 36 uur varen kwamen we bij de San Blas eilanden aan en was het water een stuk rustiger. Mijn pleister werkten inmiddels en eindelijk zagen we ook echt eilandjes. Ik moet zeggen dat ik volledig geloof in mijn pleisters, maar ook wel benieuwd ben of het ook goed was gegaan zonder pleister op de rustigere wateren. Later nog maar een keer testen.

De San Blas eilanden zijn eigenlijk nog mooier dan op de foto’s, echt een plaatje, niet te geloven zo mooi! Tropisch helderblauw water, spierwitte zandstranden, palmbomen in alle kleuren en soorten, zeesterren, tropische vissen in het water, her en der dolfijnen, het is eigenlijk met geen woord te beschrijven. Dagenlang bestond ons leven echt uit helemaal niets, puur genieten. De crew was erg goed in hun werk, het eten was voortreffelijk en zelfs toen de zeilboot bijna horizontaal op het water lag, wist de kapitein ons weer veilig terug rechtop te krijgen (niet zonder eerst ook nog horizontaal de andere kant op te bewegen). Gaandeweg maakten we mooie stops waar je kon snorkelen of naar een van de eilanden kon zwemmen. Ook hebben we één avond kampvuur gemaakt op een van de onbewoonde eilanden. Dagenlang alleen maar in je bikini en op blote voeten rondlopen en rum cola drinken, het paradijs! Onze groep op de boot vond ik helaas niet zo gezellig als wat ik gewend ben van andere meerdaagse boottochten, dus ik heb vooral gelezen en mijn dagboek bijgewerkt. Het was een ontzettend mooie tocht, zelfs toen we een volle dag regen hadden, zagen de eilanden er nog steeds ongelofelijk uit. In de ochtend van dag 6 kwamen we aan in Puerto Lindo, Panama. Vanuit hier was een shuttlebus naar Panama City voor ons geregeld. Back to reality (of eigenlijk nog geeneens voor mij), kleding aan, terug in de slippers en de drukte. San Blas was absoluut geweldig!

Panama City doet enorm Amerikaans aan. Hoge en vrij nieuwe gebouwen, de ene na de andere Amerikaanse keten is hier te vinden. Isabelle en ik hadden één nacht in de wijk Casco Viejo geboekt, een wat oudere wijk zonder deze hoogbouw en wat meer Panama-stijl. Hier hebben we wat rondgeslenterd en foto’s gemaakt van de skyline aan de overkant. Alles op het gemakje. Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan het Panama Kanaal, dat gedeelte waar de sluizen zijn en de enorme schepen millimeter voor millimeter passeren van de ene naar de andere oceaan. Wat een bijzonder spektakel zeg! We hebben wel vijf schepen zien passeren en ik had daar best de rest van de dag kunnen blijven zitten kijken. Het past echt allemaal net en dan te bedenken dat de schepen dit drie keer moeten doorstaan om Panama te doorkruisen.

Vanmiddag is Isabelle vertrokken, terug op haar vlucht naar Amsterdam. Wat is de tijd ontzettend snel gegaan zeg! Ik ben eigenlijk vergeten te vragen of je bent uitgerust Isabelle, ik hoop van wel! Bedankt dat je deze droomervaringen mee hebt gemaakt de afgelopen anderhalve week. Dan heb ik in ieder geval ook bewijs dat onze foto’s niet zijn gefotoshopt, maar de werkelijkheid zijn ;-)

Mijn plannen zijn nog een beetje onduidelijk. Er staat nog helemaal niets vast nu, alleen mijn laatste hotel net voor mijn terugvlucht. Wil ik Panama en Costa Rica wel of niet zien en wil ik dit dan snel doen of langzaam? Vanavond pak ik in ieder geval de nachtbus naar David om morgenochtend vanuit daar door te reizen naar Boquete (denk ik). Het kan ook zijn dat ik toch besluit om direct door te reizen naar Costa Rica, om zo snel mogelijk in Nicaragua te eindigen. Mijn busrit duurt acht uur, dus als ik vannacht niet kan slapen, hoop ik dit soort dingen eens te bedenken.

Nu ik Colombia inmiddels verlaten heb, is het tijd voor een terugblik op dit land. Ook bij deze bestemming had ik erg hoge verwachtingen en die zijn bijna helemaal waargemaakt. Ik ben tevreden en heb heel veel mooie dingen gezien en mee mogen maken. De hordes toeristen die dit land kent, had ik niet helemaal aan zien komen en zijn totaal niet mijn ding. Natuurlijk heb je het hier onderweg ook met andere reizigers over en velen delen de mening dat Colombia het Thailand van Zuid-Amerika gaat worden. Het reizen is eenvoudiger dan ergens anders in Zuid-Amerika, het is goedkoop, je kunt er enorm goed feesten, de drugs zijn erg goedkoop en ook gewoon voor een hele korte tijd naar toe. Ik ben benieuwd of het zover komt, hoop het niet, maar het begin is er absoluut al. Qua muziek hoor je steeds minder latino-muziek, maar vooral Amerikaanse muziek. Je hebt echt wel plekjes waar je in de Latinosferen komt, maar in mindere mate. Als ik iets mag aanraden: ga binnen nu en vijf jaar!

Het openbaar vervoer in Colombia is goed geregeld. Tijdens de langeafstandsritten heb je vaak een eigen schermpje met films of muziek en wifi aan boord. Overal wordt geschreven dat het zo vreselijk koud is in deze bussen, lees koud als in 20 graden ongeveer. De airco gaat aan, maar je hoeft dus echt niet met muts en handschoenen de bus in. Zo deed het vaak wel overkomen, maar het valt gelukkig alles mee. Ook bij de korte afstandsritten is het vervoer goed geregeld. Als je een beetje Spaans spreekt helpen de chauffeur en bijrijder je heel graag verder.

Tijdens mijn verblijf in Colombia heb ik mij geen enkele minuut onveilig gevoeld. Natuurlijk heb ik verhalen van andere reizigers gehoord waarbij het wel misging. Blijf altijd alert, ook in Tilburg kun je overvallen worden. Daarvoor hoef je niet per se Colombia over te slaan. Als ik soms mijn telefoon als GPS gebruikte, waarschuwden locals mij onzichtbaar dat de telefoon echt in de tas moest. Prima, dan op de gok verder, fijn dat ze even waarschuwen. Colombia oogt voor mij niet gevaarlijker dan elk ander land in Zuid-Amerika. Veel mensen bedanken je hier voor je aanwezigheid en willen ook echt weten wat je van hun land vindt. Als je dan eerlijk vertelt wat je ervan vindt, krijgen ze direct een lach van oor tot oor. Heel mooi om te zien!

Colombia is groot en biedt echt voor iedereen iets aan. Avontuur, strand, hiken, jungle, woestijn, dorpjes en grote steden. Ik koos bewust voor deze route, omdat die mij de meest nieuwe ervaringen zou bezorgen. De rest van het land komt nog wel eens of doet mij ook al veel aan andere regio’s denken. De gok is goed genomen en elke dag heb ik genoten van de grote, maar vaker nog van de kleine dingen. Tot nu toe is mijn hele reis sinds mijn vertrek één grote bron van afwisseling en precies wat ik nodig heb. Een echt succes, heerlijk!

Oja en dan nog voor alle nieuwsgierigen onder jullie een antwoord op de meest gestelde vraag: nee, voor mij geen gaucho of Colombiaan ;-).

Goed, ik laat het hierbij. Binnenkort horen of zien jullie vanzelf waar ik uithang. De foto’s op Facebook zijn weer geupdate, zowel Colombia is nu af als het avontuur van de San Blas eilanden. Panama volgt later!