Jungle, woestijn, strand, alles in Colombia!

Hoi hoi!

Eindelijk, tijdens een relaxdagje, schrijf ik deze blog al liggend vanaf het strand vlakbij Santa Marta. Tussen mijn vorige schrijven en nu is ontzettend veel gebeurd. Nu heb ik van een aantal van jullie al begrepen dat jullie nog niet aan mijn vorige blog toe zijn gekomen, geen probleem! Deze keer ga ik het écht proberen kort te houden (proberen… voor mijn doen), ook omdat ik nog maar 25% batterij heb en niet weet wanneer de pc opnieuw aan wil.

Vorige keer schreef ik aan de vooravond van mijn bezoek aan Parque Tayrona. Een mooi park waarbij je een wandeling door de jungle en langs verschillende strandjes maakt. Vrij toeristisch moet ik wel zeggen en de strandjes waren nu ook niet het meest bijzondere. Veel reizigers hoor ik inmiddels al zeggen dit park over te slaan. Wel jammer, want het is denk ik echt wel ooit heel erg mooi geweest! Ik heb even op het strandje gezeten toen ik de wandeling had gemaakt en toen bleek er een krokodil te zwemmen waardoor we eigenlijk allemaal weer het water uitmoesten. Jaja, voor mij valt er denk ik echt niets te relaxen, alles wordt tegengewerkt!

De dag erna volgde mijn trekking naar Ciudad Perdida. Een 4-daagse trekking die gelukkig lang niet zo zwaar was als dat ik had verwacht, maar waarbij alle aspecten van uitdaging absoluut aan bod zijn gekomen. De verhalen die ik hiervoor had gehoord en gelezen over deze trekking vind ik niet helemaal terecht, maar iedereen heeft uiteraard zijn eigen mening over de trekking. Met een gezellig gezelschap van 11 man gingen we de trekking aan. Er zijn slechts een paar organisaties die de trekking aanbieden en iedereen loopt dezelfde route, je slaapt min of meer in dezelfde kampen en krijgt hetzelfde eten. Prijsverschil is er niet, dus ga vooral geen tijd inzetten op het uitzoeken welke organisatie je wel of niet moet doen, daar ben ik nu wel achter. Samen met mijn 10 andere lotgenoten, een gids, een vertaler en een kok ging ik op pad. Nadat we ons bij vertrek hadden ingesmeerd met antimug (er zitten er hier echt miljoenen) en zonnebrand (40 graden, zon en wind wil ook wel), werden we binnen tien minuten na de start al getroffen door een enorme regenbui die de rest van de dag niet meer gestopt is, ook niet een paar minuten. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel water naar beneden zien komen als deze vier dagen. Doorweekt waren we, en dat dus al binnen een half uur na vertrek. Dit zouden een paar bijzondere dagen worden. De riviertjes konden ons weinig schelen, we waren tot op onze sokken al nat, dus we liepen stevig door en overal dwars doorheen. Het pad voor deze trekking is breder gemaakt dan de oorspronkelijke route, maar verder is er niets aan gedaan. Je loopt dus als het ware door de klei en bij veel regen, juist ja, dwars door de modder, tot aan je knieën diep. De moddergedeeltes waren een uitdaging, waarbij we soms maar gewoon zijn gaan zitten om zo naar beneden te glijden. Dat was de start van de trail! De andere dagen waren niet veel makkelijker. De eerste twee dagen ben je vooral steil naar boven aan het wandelen, om op dag drie bij Ciudad Perdida aan te komen en daarna aan dezelfde weg terug te beginnen.

Vier dagen lang liepen we met natte kleding en schoenen rond. Je sokken waren alleen de eerste vijf minuten ’s morgens droog, tot je ze terug in je natte schoenen stopte. Elke avond hing je tegen beter weten in je kleding te drogen om de volgende ochtend te constateren dat alles nog natter was dan de avond ervoor. Heerlijk! De muggen lusten ons rauw, want als het eindelijk eens niet regende was het echt bloed en bloedheet en zweette je jezelf een ongeluk. Het slapen in de kampen die in het verleden dienden als laboratoria waar cocapasta werd gemaakt, is ook wel een bijzondere ervaring moet ik zeggen. Hier gebeurde alles gewoon…

Als het niet regende genoot ik absoluut van de mooie uitzichten, de diversiteit in planten en het gezelschap. Als het wel regende veranderden de paden in waterplasjes die vervolgens stroompjes werden en eindigden in snelstromende rivieren. Soms wist ik niet meer of ik nu trap aan het beklimmen waar het water als een waterval vanaf stroomde of dat ik gewoon een waterval aan het beklimmen was en van het pad was afgedwaald. Rivieren die er voorheen niet waren, moest je ineens tot je middel doorheen en de rivieren die er al wel waren, waren zo enorm snelstromend gevaarlijk dat er extra gidsen en portofoons werden ingezet om iedereen met touwen en extra hulp naar de overkant te krijgen. Het was echt een bijzondere ervaring!

Onderweg maakten we kennis met twee indigenous bevolkingsgroepen, namelijk de Wiwa en de Koguis. Echt heel bijzonder om hen van dichtbij te zien. Ze leven zover in de bergen en voor ons idee hebben ze helemaal niets, maar zelf hebben ze echt alles om te kunnen leven en gelukkig te zijn. Ze rennen rond op blote voeten of regenlaarzen en hebben allemaal dezelfde witte kleding aan. Bij de kinderen is het verschil tussen jongens en meisjes niet te zien, enkel doordat de jongens een tas dragen en de meisjes een ketting. Als de jongens 18 worden krijgen ze een broek en een machete. We bezochten de dorpjes onderweg en kregen zo van onze gids veel uitleg over het heden en verleden.

De Ciudad Perdida was echt veel groter dan ik mij had voorgesteld. Qua ligging hadden de Tayrona’s en de Inca’s absoluut wel dingen gemeen, qua architectuur niet. De Tayrona’s gebruikten hele andere stenen en manier van huizen bouwen. We kregen een rondleiding van twee uur door het enorme complex, doken in het verleden en genoten van de uitzichten. Ik vond de tocht goed te doen, maar begrijp dat mensen die nooit hiken (en dat zijn er ongelofelijk veel op deze route, iedereen voor de eerste keer lijkt het wel) het erg zwaar vinden. Ik heb absoluut afgezien door de weersomstandigheden en die vreselijke muggen, maar zou de tocht wel aanraden want hij is een stuk afwisselender als dat er vaak wordt geschreven. Omdat het vaak in de middag continue regent, ontdek je tijdens de terugtocht op dag 3 en 4 nieuwe dingen die je eerder over het hoofd hebt gezien omdat je toen al door de regen banjerde.

Na terugkomst van mijn trekking had ik echt alleen maar natte kleding en zeiknatte schoenen. We zijn nu meer dan een week verder en mijn schoenen zijn nog steeds niet droog. Hopelijk wordt het nog wat. Na de trekking nam ik de bus naar Palomino, een strandplaatsje verder naar het noorden, en leverde daar mijn bundeltje vieze kleding af. Soms schaam ik mij hier diep voor mijn was, maar dat doet gelukkig iedereen. Alles stinkt en is vaak zeiknat, maar ja beter dan in je backpack terugstoppen. In Palomino kwam ik erachter dat ik de volgende dag helemaal geen relaxdagje had, maar dat we al een dag verder waren op de kalender dan gedacht. Ik kan echt mega goed plannen, maar hier lijkt het continu mis te gaan. Dan ben ik vast echt op vakantie zeker… Ja het kost mij alleen best wel wat hostelovernachtingen omdat ik er steeds een dag naast zit en niet meer kan annuleren. Mijn relaxdagje werd vervangen door de volgende tour die ik namelijk al geboekt had. Tijdens de trekking moesten we elke ochtend om vijf uur op, nou dat ging dus nog een paar dagen door.

De dag na de trekking werd ik opgehaald in het hostel om 6 uur ’s morgens voor mijn tour naar La Guajira, het noordelijke deel van Colombia, dichtbij Venezuela. Drie dagen zou de tour duren ik ging vrijwel direct van de jungle van de Sierra Nevada over in de droge woestijn. Bomen veranderen in cactussen en de ondergrond bestond alleen nog uit zand en stenen. Samen met 9 andere reizigers, verdeeld over twee 4WD jeeps, gingen we op pad naar het noordelijkste puntje van Zuid-Amerika. Onderweg kwamen we langs de allermooiste strandjes, zoals Cabo de la Vela en Pilón del Azucar. We konden overal zwemmen en uitzichtpunten beklimmen voor we doorgingen naar een volgende hoogtepunt. Alles wisselde elkaar goed af en omdat Alta Guajira zo afgelegen ligt, is het echt super rustig en zijn er nauwelijks toeristen te vinden. Elke avond genoten we op een berg of aan de zee van de zonsondergang. De nachten verbleven we in hangmatten, eerste op het strand bij Cabo de la Vela en daarna op een klif in Punta Gallinas. ’s Morgens stonden we vrijwillig vroeg op om de zonsopkomst mee te maken en rond 7 uur reden we vaak weer aan. Schitterende zandduinen waren vlakbij Punta Gallinas te vinden, waarbij een 60 meter hoge duin direct in de zee uitkomt. Echt spectaculair! We bezochten nog El Faro, een vuurtoren, bij Punta Gallinas. Het meest noordelijke puntje hebben we behaald. Zo ging ik van de meest zuidelijke stad Ushuaia naar het meest noordelijke punt. Bijzonder! De tour was echt heel erg bijzonder, afwisselend. Onderweg troffen we helaas erg veel armoede aan. De mensen in deze regio hebben echt helemaal niets en kinderen of zelfs volwassen mannen staan soms langs de weg te vragen om geld of snoepjes anders laten ze de wagen er niet door.

Het contrast in Colombia tussen arm en rijk is echt enorm. Ik schaam me er bijna voor dat ik alleen de toeristische dorpjes heb bezocht, daar merk je er namelijk nauwelijks iets van. Onderweg zie je echt de armoede. Het wordt hier zo erg (bewust?) apart gehouden. Het eten in Colombia is echt slecht, vreselijk zelfs. De traditionele maaltijd bestaat uit niets anders dan rijst, vis of vlees, bonen en gebakken banaan. Dat tweemaal per dag. In de ochtend ontbijt men met een arepa (soort platgeslagen smakeloze deegbal, vaak met kaas, maar soms ook naturel) en ei (op verschillende manieren klaargemaakt). Soms eet ik dus heel graag even iets westers tussendoor. De Colombianen die ik onderweg heb ontmoet denken er wel echt hetzelfde over, dus dat vind ik wel grappig om te horen.

Goed, na de tour door La Guajira ging ik terug naar Palomino. Hier had ik dan nu eindelijk mijn relaxdagje bij het zwembad van het hostel. Dat relaxdagje duurde een uur of drie en daarna begon het te regenen tot ik naar bed ging. Voordeel was wel dat ik alle tijd had om twee weken van mijn dagboek bij te schrijven. Nu ben ik dus inmiddels verhuisd naar Santa Marta, op weg naar Cartagena.

Daar ga ik morgen heen, want ik krijg weer bezoek. Isabelle komt morgenavond aan in Cartagena en samen hebben we op de planning staan om de stad zelf te bezoeken, te overnachten in een hostel midden in de Caribische zee (Casa en el Agua) en gaan we met een zeilboot van Cartagena via de San Blas Eilanden naar Panama. Dan vliegt Isabelle al weer terug naar huis en ga ik verder op avontuur. Ik kijk uit naar het bezoek en de meer relaxte week die eraan komt. Hopelijk nu zonder tegenslagen en met wat beter weer. Dat regenseizoen is toch niet echt een aanrader eigenlijk ;-)

Hopelijk nu kort genoeg voor iedereen, maar vol met leuke informatie. In dit hostel heb ik echt mega mega goed internet dus ik ga ook proberen om zaterdag de foto’s nog online te zetten voor ik naar Cartagena afreis. Hou facebook dus maar in de gaten, er zitten een paar mooie exemplaren tussen zeg!

Tot snel weer, dan vanuit Panama of Costa Rica. Wie zal het zeggen!?

Liefs,
Barbara