Nicaragua is fantastisch!!

Dag allemaal,

Hoe hebben jullie het winterse weer overleefd? Wat een mooie foto’s zag ik voorbij komen! Sinterklaas heb ik weinig over gehoord. Ik hoop dat degene die Sinterklaas vieren, een leuke avond hebben gehad.
Hier is nog steeds alles meer dan goed. Omdat ik tot aan de Kerst niet meer wil schrijven en mijn verhaal tegen die tijd niet te lang wil maken, stuur ik nu toch alvast een update door. Zo blijft het binnen de perken hoop ik, al heb ik nu natuurlijk nog geen idee wat er allemaal uit het toetsenbord komt. Ik ben zo enthousiast over alles ;-) Net als je denkt dat het echt niet meer mooier kan, blijkt het toch nog mooier te kunnen.

Nicaragua is echt fantastisch, super mooi, lieve mensen en zo rustig. Ik heb wel het idee dat half Nederland hier rondloopt, maar verder is het absoluut nog laagseizoen. Rond de Kerst zal het drukker worden zegt iedereen. Het is een ontzettend veelzijdig land met oceanen, vulkanen, meren, groene natuurgebieden, strand en weet ik wat al nog meer. Je kan hier ontspannen, maar ook echt hele avontuurlijke dingen doen die je verder nergens ter wereld doet of kan doen. De locals zijn echt lief, altijd in voor een praatje, behulpzaam en heel geïnteresseerd. De taxichauffeurs zijn echt een ander verhaal, die lichten je echt op waar je zelf bij staat. Dat is toch wel de cultuur ben ik bang. Het eten bestaat nog steeds uit voornamelijk rijst met bonen, dat gecombineerd met taco’s of burrito’s en een stuk lekkerdere banaan dan in Colombia. Voor het ontbijt eet ik opvallend genoeg elke ochtend in de hostels pannenkoeken. Ik kan echt niet wachten tot ik weer mag sporten om eerlijk te zijn. Ook de douches zijn nog steeds koud, maar ik weet eigenlijk niet of ik dat wel verteld had. Sinds mijn aankomst in Colombia heb ik overal een koude douche. Als het warm is, is dat eigenlijk heerlijk, maar her en der heb ik echt wel wat koude nachten tussendoor en dan is het echt heel snel onder de straal en gauw weer weg.

Goed, vorige keer zat ik nog in Granada en dat vond ik echt een leuke stad. Ik heb al verteld wat ik daar allemaal heb gedaan en ben gebleven bij dat we de volgende dag richting Isla Ometepe zouden gaan. In het begin zou ik samen met Sarah en Nikki gaan, maar Sarah had mijn verkoudheid een soort van overgenomen en was te ziek om deze rit te maken. Uiteindelijk ging ik dus samen met Nikki op pad en zagen we Sarah een paar dagen later. De rit naar Isla Ometepe is niet meer zo eenvoudig vanuit Granada als dat hij altijd is geweest. Voorheen was er een rechtstreekse boottocht. Nu moet je met een ‘chickenbus’ richting Rivas. Vraag me niet waarom die zo heet, want ik heb nog geen kip in de bus gezien. Wel gaat echt alles op het dak. Van onze backpacks tot aan tuinstoelen en kruiwagens. Dat duurt normaal 45 minuten, maar met dit type bus uiteindelijk over de twee uur. Een chickenbus stopt werkelijk op elke meter en als je denkt dat de bus is, heb je het echt mis. Er kunnen nog zo ontzettend veel mensen bij. Drie mensen op een bankje en een twee- of driedubbele rij in het gangpad. Tussendoor komt nog iemand het geld voor de busrit ophalen, komt de ene na de andere verkoper door het gangpad gelopen en willen er ook nog mensen uitstappen. Wij konden helaas geen zitplaats bemachtigen tijdens onze rit naar Rivas, dus we stonden ons vooral kapot te zweten in het gangpad. In Rivas namen we samen met een Portugees stel de taxi naar San Jorge, vanwaar de boot naar Isla Ometepe ging. Op Ometepe moesten we natuurlijk nog naar de andere kant van het eiland en een taxi was te makkelijk. We hadden een chickenbus die tot de helft van het eiland ging (natuurlijk… het moest niet te makkelijk ging) en toen moesten we nog overstappen om vervolgens toch voor onze verblijfplaats afgezet te worden. Ruim acht uur later, maar nog geen € 5,- per persoon armer, waren we dan eindelijk op onze eindbestemming op Isla Ometepe.

Ometepe is een eiland dat bestaat eigenlijk uit twee grote vulkanen. Een vulkaan zoals je hem normaal zou tekenen en een iets lagere vulkaan met een enorm kratermeer waar je in kan zwemmen. Isla Ometepe ligt in Lake Nicaragua, een enorm groot meer. Op het eiland is ontzettend veel te zien en te doen, daarom hebben we er vier nachten doorgebracht. Wel in twee verschillende accommodaties, bij lokale families. De eerste locatie was wel héél erg basic, dus daarna zijn we verplaatst naar iets minder basic wat voor ons als een luxe hotel aanvoelde, maar eigenlijk nog steeds heel basic was. Het tweede gezin was ook echt een stuk leuker en het eten een enorm stuk beter! Op Ometepe hebben we een geweldige tocht per kajak over Rio Istiam gemaakt, waarbij we verschillende dieren zagen. Diverse vogelsoorten (waar ik natuurlijk weer geen enkele naam van heb onthouden), leguanen, apen en een schildpad. Helaas door de lage waterstand geen kaaimannen deze keer. De tocht was echt schitterend en de gids had echt enorm goede ogen, anders hadden we denk ik helemaal geen beestjes gezien!

Verder hebben we een dag een quad gehuurd om het eiland mee te verkennen. Iedereen zei dat je prima per scooter het eiland kan verkennen, maar niet richting de waterval San Ramon halverwege op een van de vulkanen. De weg erheen was ontzettend slecht en ik zag het echt niet zitten op een scooter. Nikki ging ermee akkoord dat we voor iets meer een quad zouden huren en achteraf hadden we daar allebei geen spijt van. We hebben heerlijk gereden, de waterval bezocht en gewoon wat mooie plekjes op het eiland. Ometepe heeft niet echt steden, de meeste ‘plaatsnamen’ bestaan gewoon uit een straat of nog niet eens twee gebouwen. We hebben een middagje op een van de stranden gelegen en we hebben een relaxdagje ingebouwd, een fiets gehuurd en rondgereden, bij Ojo del Agua, een natuurzwembad. Elke avond probeerden we op een andere plek de schitterende zonsondergangen mee te maken. Ze zijn echt spectaculair hier en veel locaties hebben boomhutten gebouwd of een dakterras, zodat je vanaf hoogte uitzicht hebt over het eiland, de vulkanen en natuurlijk de zon. Prachtige plaatjes hebben we gemaakt!

Toen zat onze tijd erop, we hadden makkelijk nog dagen langer kunnen blijven, maar Nicaragua heeft nog zoveel meer moois te bieden. Nikki en ik splitsen op, omdat we allebei de andere kant op reisden. Al de hele reis, reis ik tegen de stroom in, maar het was mooi dat we nu een paar dagen samen hadden kunnen doen. Ik nam de bus terug naar Granada, die gelukkig nu wat sneller ging en bleef nog een nachtje in het hostel waar ik eerder had geslapen. Daarbij klom ik ook in de toren van La Merced, een oude kathedraal in de stad vanwaar je een mooi uitzicht over de stad en de zonsondergang hebt. Het was een behoorlijk bewolkte dag, dus echt mooi was hij niet, maar het was wel gaaf om de stad van bovenaf te zien.

De volgende ochtend ging ik per ‘express-bus’ naar Managua. De chickenbus stopt dus elke meter om mensen in en uit te laten. De express-bus stopt wat minder vaak en zorgt dus dat je uiteindelijk wat sneller op de eindbestemming komt. In Managua moest ik per taxi naar de andere busterminal om met de volgende bus naar Esteli te gaan. Ja, je leest het goed, de reisdagen zijn echt wel pittig. Veel verplaatsen en zo comfortabel zijn de bussen hier in Nicaragua niet meer. Vergeleken bij Colombia is er niets meer van over, maar de Nicaraguanen hebben wel duidelijk meer moeite moeten doen voor hun rijbewijs. Ze rijden vooral hard, maar niet als die gekken in Colombia waarbij je je leven niet zeker bent. Na elke reisdag moet ik dus echt wel bijkomen en net als de andere reizigers lig ik elke avond vrij vroeg in bed. Het is vermoeiend en je staat elke dag toch al gauw voor 05.30 uur op om dingen te ondernemen of om weer een dag te reizen. Rond 21 of 22 uur ligt toch wel 80% van het hostel op apegapen. Misschien komt het ook door de warmte?

Goed, Esteli, bijna tegen de grens met Honduras aan en uitvalsbasis voor een bezoek aan de Somoto Canyon. Ik had er nog weinig mensen over gehoord en ook niemand van mijn vrienden was hier geweest. De Somoto Canyon is een enorme canyon die wel al jaren geleden ontdekt is, maar pas sinds ca. 2000 te bezoeken is door toeristen. Ik maakte een tour door deze canyon, samen met twee Nederlanders, een Pool en onze lokale gids. Deze tour was absoluut een van de vele hoogtepunten deze reis. Je ging op geleende sportschoenen (paar maten te groot en een halve zool) en met een zwemvest in je zwemkleding op pad. Tijdens de tour ga je door de canyon wandelen, klimmen en klauteren over rotsen, in het water springen, maar ook stukken zwemmen en drijven in het water. Het water was ijs- en ijskoud (deze regio, Esteli en Somoto, komt de tempratuur nauwelijks boven de 20 graden uit, dus het is voor ons echt wel erg koud hier en lange broek en fleecevest moesten weer uit de tas komen), maar steeds als de zon in de canyon scheen, was het weer aangenaam. De canyon was echt prachtig en toornde enorm boven je uit. Het water was enorm helder en al drijvend op je rug (fijn zo’n zwemvest) kon je echt goed rondkijken en genieten. De tocht duurde ruim zes uur en je gelooft het nooit, maar zelfs ik ben tussendoor af en toe in het water gesprongen. Niet van te hoge rotsen nog, maar het was een goede oefening.

Inmiddels ben ik vanochtend om 05.45 uur met de bus verplaatst van Esteli naar León. Veel mensen vergelijken León en Granada en sommigen adviseren zelfs om een van de twee over te slaan. Niet doen!! Ze zijn niet met elkaar te vergelijken en je moet ze echt allebei bezoeken. Ik heb nog een beperkte indruk, over een paar dagen kan ik er meer over vertellen. Het is leuk, wat drukker dan Granada en ook levendiger. Overal markt- en eetkraampjes. Ik krijg in sommige straten ook wel het Azië-gevoel. Een leuke mix. De muggen zijn weer terug (al waren ze buiten Esteli nooit echt weg) dus ik zie er weer uit als een krentenbol, het is weer bloed- en bloedheet dus ik moest vanmiddag alweer afkoelen in het zwembad bij het hostel voor ik verder kon. León ligt echt temidden van een hoop vulkanen, waarvan de ene nog actiever is dan de andere. Een aantal roken echt zo enorm dat ik bijna naar het evacuatieplan zou vragen, maar het zal wel goed gaan denk ik. Vanmiddag ben ik dus wat activiteiten voor de komende dagen gaan regelen. Zo ga ik bijvoorbeeld een vulkaan (Telica) op hiken waar je met je tent vlakbij de krater kan overnachten en ga ik vulcanoboarden. Beiden moet je maar eens opzoeken op YouTube. Vanavond ben ik weer in de toren van de kathedraal geklommen (wat een enorme takkeherrie als ze handmatig die bellen laten luiden zeg!). Dit is de grootste van Centraal-Amerika en het dak is heel erg wit. Zelfs zo wit dat je niet zonder zonnebril het dak op mag. Ik dacht slim te zijn en dus niet midden op de dag te gaan, maar toen de zon wat was afgenomen. Stom natuurlijk, want dan ligt het halve dak in de schaduw en is het effect van het wit weg. Alhoewel dat wit mogen ze best wel een keer schilderen, want zo wit als op de foto’s op internet is het niet meer ;-)

De komende dagen staan er nog echt ongelofelijk leuke dingen op de planning. Tot het eind weet ik deze reis avontuurlijk en afwisselend te houden. Volop genieten van elk moment en elk nieuw contact.

Ik weet dat het nog wat vroeg is, maar omdat ik van plan ben om mijn laatste blog net na de Kerst te schrijven, wil ik jullie alvast hele fijne Kerstdagen wensen. Geniet ervan samen en maak er mooie dagen van! Mochten jullie niets meer van mij horen, dan ben ik vast aan het slaapwandelen gegaan en in de krater beland of uit de bocht gevlogen met het vulcanoboarden ;-)

Veel liefs,
Barbara