Tot aan de laatste dag een fantastische reis!

Dag allemaal!

Hopelijk hebben jullie allemaal een mooie Kerst achter de rug. Weliswaar niet wit, maar wel in fijn gezelschap. Kerst betekende voor mij nagenoeg het einde van mijn reis en ik zal straks vertellen hoe dat voelt en wat ik heb gedaan. Eerst een terugblik op de afgelopen twee weken, die zo ontzettend leuk waren dat ik er alleen maar met een glimlach aan kan terugdenken. Op het moment dat jullie dit verhaal lezen, zit ik waarschijnlijk op een vliegveld of hang ik in de lucht boven de grote plas richting Nederland.

León, een heerlijke studentenstad dat barst van het leven. De meeste vrijwilligers zijn hier te vinden en op elke hoek van de straat zie je wel wat. Ik vond het heerlijk om hier in het centrale park te gaan zitten en de nieuwsgierige lokals begonnen dan vanzelf een Spaanstalig praatje met je. Ze wilden alles weten over Nederland, zelfs hoe de taal klonk. Ik wilde natuurlijk alles weten over Nicaragua en zo wordt je allebei een stuk wijzer. De stad kent rustigere straatjes, maar ook verschillende drukke markten waar echt vanalles en nog wat te verkrijgen is. Echte winkels kent Nicaragua, zoals vele andere landen in Latijns Amerika, niet en dus is alles op straat verkrijgbaar. Van kinderspeelgoed tot sokken en van stereo’s tot aan (motor)fietsen. Het is een komen en gaan van mensen en de eten in de kraampjes op straat is echt voortreffelijk! Eerder was mij gezegd dat hoe meer ik deze kant op zou reizen, hoe eentoniger het eten zou worden. Daar is gelukkig niets van waar, ik heb in Nicaragua echt heerlijke maaltijden op en betaalde daar nog geen € 2,- voor.

Eerder heb ik geschreven dat León echt tussen verschillende vulkanen ligt, natuurlijk moest ik daar dus iets mee doen. Allereerst ging ik met de non-profitorganisatie Quetzaltrekkers naar de enorm actieve Telica vulkaan. Ik boekte de hike met overnachting op de camping naast de krater. Bepakt en bezakt met een tent per twee personen, eten voor de hele groep en acht liter water per persoon verzamelden we ’s morgens vroeg. We waren Lotte (Nederland), Kerstin (Zwitserland), een niet nader te noemen Fransman (ja, Fransen liggen nog steeds niet altijd lekker in de groep hier), twee vrijwillige gidsen uit Canada en Duitsland en ik. Het was echt snik en snikheet (tegen de 40 graden) en volle bak zon. Het grootste deel van de eerste dag liepen we vol in de zon en kregen ook vanalles toegediend door de gidsen om niet uit te drogen. De hike was niet echt bijzonder, daar hoef je deze vulkaan niet voor de beklimmen. Het uitzicht vanaf de camping en de ervaring rondom de krater absoluut wel! We kampeerden echt naast de krater, waar we de komende uren nog een paar keer naar toe liepen. Zo gingen we de krater bekijken toen het nog licht was (dan zie je echt niets dan rook in de krater, maar heb je wel een prachtig 360-graden uitzicht), we bekeken de zonsondergang vanaf de krater, liepen terug naar de krater toen het donker was en bewonderden de zonsopkomst bij de krater. Toen het donker was, zagen we door de rook niet heel erg veel van de lava. Naarmate we langer wachten was er steeds meer lava zichtbaar. Niet zoveel als bij de Masaya-vulkaan, maar genoeg om onder de indruk te zijn. Waar we nog meer van onder de indruk waren, was het enorme geluid dat uit de krater kwam. Het leek wel alsof je op de startbaan stond van een enorm druk vliegveld, wat een enorm kabaal kwam er uit dat gat zeg! We konden hier echt tijdenlang naar luisteren en bleven maar onder de indruk. Een hele bijzondere ervaring deze trekking!

Na de beklimming van de Telica-vulkaan stond alleen nog het ‘volcano-boarden’ op mijn lijstje. Vanuit León is het mogelijk om te boarden vanaf de actieve Cerro Negro vulkaan. Een activiteit die je gewoon gedaan moet hebben, maar waarvoor ik toch best zenuwachtig was met mijn hoogtevrees. We moesten eerst een behoorlijk eind de vulkaan opklimmen, wat best zwaar was omdat je het enorm houten board achter op je rug had zitten. Tijdens de klim waren de uitzichten echt fantastisch. Je zag precies tot hoe ver de lava was geraakt en je kon de andere vulkanen in de omgeving (waaronder Telica) zien liggen. Gelukkig bewolkt en niet zo warm vandaag. Er stond wel een enorme wind, waardoor de kraterrand een best spannende wandeling werd. Tijd voor uitzichtfoto’s en voelen hoe warm de aarde was. Als je een stukje gesteente bij je oor hield, hoorde je het gewoon knetteren. Echt zo bijzonder om te horen. Nadat we allemaal wat aan de hoogte waren gewend, moesten we een knalgeel overal aan, handschoenen aan, een duikbril op en een bandana voorbinden. Tijd om echt naar beneden te boarden! De instructies waren duidelijk, gewoon naar beneden en niet remmen onderweg. Zodra ik op mijn board zat, was alle spanning weg. Dit was eigenlijk best leuk en kon toch niet echt mis gaan. Ik ging voor mijn idee niet heel hard door de lavagruis naar beneden, omdat ik onderweg veel gesteente schepte, maar heb geen idee hoe hard ik werkelijk ging. Het record was 91 km per uur, dat heb ik zeker niet gehaald! Voor we het wisten, stonden we beneden en was het al voorbij. We keken elkaar aan en gaven toe dat je het gewoon een keer gedaan moet hebben, maar dat het geen adrealineboost geeft. Leuke ochtend dus!

Het lavagruis zat inmiddels echt overal, want het lijkt dwars door je outfit heen te gaan en dagenlang heb ik nog stof uit mijn haren, oren en neus gehaald. Na het volcanoboarden heb ik de shuttle genomen naar het strand, Las Peñitas. Ik heb echt alles gedaan wat ik wilde doen deze trip en nu was het tijd om te relaxen. Met nog iets meer dan een week te gaan, een welverdiend einde van de reis. Las Peñitas stond eerder niet op mijn planning, maar ik hoorde er goede verhalen over. Een rustige badplaatsje van een straat lang, waarbij alle restaurants en hostels ongeveer aan het strand liggen en je voornamelijk verplaatst via het strand. Mijn slippers en schoenen heb ik deze dagen dan ook niet nodig gehad. Ik heb er slechts twee nachten geslapen, maar had het idee dat ik er een week zat en het hele dorp kende. Al zodra ik aankwam in Las Peñitas en over het strand ging wandelen, kwam ik Kerstin tegen (Telica-vulkaan) en niet veel later ook Lotte. We zijn deze dagen veel met elkaar opgetrokken en leerden ook de Canadezen Megan en Jarid kennen en de Amerikanen Patrick, Daniël en Mark. Samen waren we in zeer korte tijd een soort van onafscheidelijke groep geworden. We onttmoeten elkaar voor ontbijt, lunch en diner en tussentijds zaten we op het strand te kaarten, bier te drinken en trotseerden we de enorme golven waarin Lotte regelmatig aan het surfen was. Het was echt een heel erg fijn gezelschap en het voelde verschrikkelijk toen ik als eerste de groep verliet en afscheid moest nemen. Alleen van Megan en Jarid was definitief, de rest zou ik later in de reis nog tegenkomen.

Vanuit Las Peñitas reisde ik per fietstaxi, boot en per paard door naar de Surfing Turtle Lodge, middenin de bossen en direct aan het strand. Een eco-lodge met ook een beschermingsprogramma voor schildpadden. Alleen daarom al wilde ik hierheen, plus het feit dat veel mensen de lodge aanraadden. Ik voelde me een beetje alleen na aankomst na een paar hele leuke dagen met de groep, maar sloot direct aan bij een 90’s muziekquiz en had zo weer nieuwe aansluiting. Vanuit de lodge lig je ook voornamelijk op het strand of ga je surfen. Ik heb echt niets met het water, dus lig voornamelijk onder de parasol. De tweede dag kwamen Kerstin en Lotte ook aan en werd het weer een stuk gezelliger. Diezelfde avond waren er eieren uitgekomen van de schildpadden. Een bioloog in de lodge houdt alles nauwkeurig bij en had al gezegd dat er een dezer dagen iets zou gaan gebeuren. Die avond was het zover, een deel van de eieren was uitgekomen en dat resulteerde in 53 minuscule babyschildpadjes. Ongelofelijk zo klein en beweeglijk als dat die beestje zijn. We mochten allemaal mee om ze vrij te laten in de oceaan, iets wat ik echt nog nooit heb gedaan en dus super leuk vond. Het leven van een schildpad is eigenlijk idioot zwaar. Moet je nagaan: nog voor je geboren wordt, laten je ouders je al in de steek en moet je hopen dat je als ei niet doorverkocht wordt op een illegale markt, maar dat een aardige bioloog voor je zorgt. Zodra je uit het ei komt, moet je binnen een paar uur al rennen voor je leven op het strand richting een bundel licht en voor je het weet wordt je, zonder ook maar enige zwemles, opgeslokt door de grote golven van de oceaan om vervolgens zo snel mogelijk te zwemmen en een veilige plek te vinden voor de vogels je opeten. We lieten de kleintjes rennen op het strand, ze schoten echt alle kanten op en wat bewegen ze snel! Niet vooruit, maar vooral op dezelfde plek. Het kostte ze veel moeite om een paar centimeter naar voren te geraken. Uiteindelijk lagen ze allemaal in de oceaan en gingen wij op zoek naar een groot schildpad dat eieren aan het leggen was. Helaas hadden we die net gemist, want terwijl wij de kleintjes te water lieten, had een andere moeder haar eieren op het strand (echt recht voor de lodge) begraven. De bioloog ging aan de slag en we haalden ruim 105 eieren uit het nest. Nu liggen ze allemaal bewaakt in de grond tussen de andere eieren (keurig op datum gesorteerd) en over een dag of 45 zouden deze schilpadjes ook de zee in gelaten geworden. Super mooi om te zien, maar wel jammer dat slechts een heel klein percentage het overleefd.

Daarna was het toch echt tijd om afscheid te nemen, zowel van Lotte als van Kerstin. Lastig, we hadden het echt heel erg leuk gehad en het is echt zo fijn om mensen te treffen die net zo zijn als jij. Die niet alleen hetzelfde denken, maar ook hetzelfde in het leven staan. Thuis kan ik me soms echt zo’n vreemde voelen en lijk ik echt wel heel anders dan anderen. Hier ben ik een van de velen en is het fijn om te merken dat je helemaal niet raar bent, maar gewoon uniek. Tijdens het reizen kun je binnen een paar uur elkaar al zo goed leren kennen, terwijl je daar soms in Nederland jaren over doet. Contacten zijn zo intens en je begrijpt volledig wat een ander zegt. Met de een wat meer dan met de ander, maar des te moeilijker wordt dan een afscheid. Met paard, boot en shuttle ging ik terug richting León, vanwaar ik per taxi naar de busterminal ging, om vervolgens per expressbus naar Managua te reizen en daar per taxi naar mijn hostel bij het vliegveld terecht te komen. Ja, je gebruikt werkelijk alle vervoersmiddelen en dat in een tijdsbestek van ongeveer vijf uur.

Het was tijd om de reis echt af te sluiten. De foto’s van het veelzijdige Nicaragua staan al online. Op het vliegveld van Managua trof ik de Amerikanen Patrick, Daniël en Mark weer, ook zij gingen vandaag naar Roatan in Honduras. Echt super toevallig, maar wel fijn dat we al een gezellige klets hadden om vier uur ’s morgens op het vliegveld. Het zijn echt gezellige mannen die lekker met vakantie zijn en we hadden behoorlijk wat bij te kletsen sinds Las Peñitas. De vlucht ging vanuit Managua via San Salvador naar Roatan, waar we rond de middag aankwamen. De weersvoorspellingen voor de laatste dagen van mijn reis waren belabberd, dus we waren dan ook blij toen we erachter kwamen dat door de bewolking heen ook een zonnetje scheen. Achteraf had ik deze laatste vluchten en mijn hotel op het eiland nooit al vooraf vast moeten leggen. Het beviel mij prima in Nicaragua, daar had ik ook best kunnen relaxen en de Kerst door kunnen brengen. Ook was het weer er een stuk beter. Wel heb ik geluk dat ik vluchten naar Roatan had, want door de verkiezingsuitslagen is het al weken een puinhoop in Honduras en ligt het openbaar vervoer verder in het hele land plat. Vele toeristen komen er niet doorheen of kunnen alleen per directe shuttle vanuit de buurlanden het land doorkruisen zonder te stoppen. Dat is ook de reden waarom het Roatan niet zo druk is als vooraf gedacht. Veel mensen denken dat het niet veilig is en hebben geannuleerd (een eiland is over het algemeen altijd veilig) of konden het eiland niet bereiken.

De Amerikanen brachten mij naar mijn hotel (!!) in West End en hier heb ik gewoon een kamer voor mijzelf! Ik kan gewoon mijn spullen in de kamer laten slingeren en mijn tandenborstel in de badkamer installeren zonder dat hij wordt meegenomen als ‘lost & found’. Ook wel even lekker! De dag van aankomst heb ik nog lekker met de jongens op het strand gehangen, gegeten en bier gedronken. De rest van de reis zou hun familie overkomen en bevonden ze zich aan de andere kant van het eiland. Verder heb ik op Roatan echt uitgerust, precies waar ik voor kwam. Ik heb een wandeling gemaakt naar west Bay, waar de stranden echt uitgestrekt en enorm wit zijn. Dit sluit perfect aan bij het enorm helderblauwe zeewater. West Bay is meer geschikt om te zwemmen en West End vooral om te duiken. Ik bevind me dus tussen de pieren, bootjes en kleine strandjes. Deze zijde van het eiland is toeristisch met veel restaurantjes, barretjes en souvenierswinkels. Wel staan er echt ontzettend veel hotels leeg, dus mocht iemand nog interesse hebben in een overname, er staat veel te koop! Gelukkig waren er tijdens mijn verblijf geen cruiseschepen, die zorgen namelijk per dag voor meer dan 5000 extra eilandbewoners. Ik moet er niet aan denken! Ook ben ik nog gaan ziplinen. Iets wat ik best spannend vind met die verschrikkelijke hoogtevrees. Nu was ik de enige gast en vloog ik als een malle over het parcours. Al mijn angsten waren weg en ik heb me zelfs laten overhalen om als Superman over de kabel te gaan. Mijn hele leven hing op dat moment in handen van een kabel aan mijn rug, gekoppeld aan de instructeur. Allemachtig. Gillen hoefde ik niet, al zei ik vooraf heel hard van wel, dus de instructeur zei dat dit dan niet meer spannend genoeg voor mij was. Pfff… ben benieuwd wat het volgende wordt! Al met al was het weer op Roatan meer nat dan droog. De zonnige momenten waren schaars, waardoor ik meer tijd door heb gebracht in mijn hangmat op het balkon in het hotel dan op het strand (ook al lijkt dat van niet). Dat vond ik echt wel enorm balen. Maar ja, inmiddels heb ik deze reis geleerd dat er voor mij een vloek hangt op relaxen, en dat het dan dus gewoon altijd regent.

Oja, ik zou nog vertellen wat ik met Kerst heb gedaan. Nou, helemaal niets anders dan de rest van mijn reis. Gewoon genoten en genegeerd dat het Kerst was. Dat was hier niet zo moeilijk. Eerst dacht ik van wel, omdat alle Amerikaanse gezinnen op het eiland zaten, maar al gauw bleek dat iedereen hier een huis of hotel heeft en dat alleen de mensen die geen Kerst vieren, op straat liepen. Dat waren er nog behoorlijk wat, dus alle restaurants en winkels waren ook gewoon open. Niets bijzonders dus, precies zoals ik de Kerst wil meemaken.

Nu is het zover. Via Managua terug naar huis. Het zit erop. Aan de ene kant zijn deze drie maanden echt voorbij gevlogen, maar aan de andere kant heb ik het idee een jaar weg te zijn geweest. Een krappe drie maanden geleden ben ik afgestudeerd, over een paar dagen moet ik alweer werken en lijkt het vast alsof ik nooit weg ben geweest. Ik ben echt ongelofelijk dankbaar voor al het moois wat ik de afgelopen maanden mee heb mogen maken. De ene dag was nog mooier dan de andere en ik heb werkelijk 100% genoten. In tegenstelling tot wat jullie waarschijnlijk nu denken en wat voor mij gebruikelijk is, heb ik er vrede mee dat ik naar huis ga. Na twee maanden dacht ik al ‘als ze me nu naar huis sturen, zou ik het ook goed vinden’. Ik heb zo ongelofelijk veel meegemaakt, dat ik hier nog wel even op kan teren. Ook zie ik mijn terugkomst als een begin van een nieuw hoofdstuk. Een aantal van jullie kennen mijn plannen en de rest zal ze snel te weten komen. Ik heb er zin in en ben er klaar voor, op naar mijn volgende dromen. Iedereen die maanden in spanning heeft gezeten of ik wel goed om mezelf paste, mag nu weer uitademen. Als ik na de reis een traan laat, is dat een traan van geluk. Dit was absoluut een fantastische reis!

Ik wil jullie hartelijk bedanken voor alle berichtjes de afgelopen tijd. De technologie van tegenwoordig liet zien dat contact houden helemaal niet meer zo moeilijk is als negen jaar geleden bij mijn vorige lange reis. Het was fijn om af en toe wat van jullie te horen en foto’s te ontvangen, al heb ik geen flauw idee wat er werkelijk in detail in Nederland is gebeurd. Hopelijk heb ik jullie door mijn blogs en foto’s een beetje mee laten genieten van mijn geweldige avontuur. Ik stop ermee, nog even en dan staat Jettie op Schiphol op mij te wachten. Samen gaan we op Schiphol een heerlijk Hollands ontbijtje nuttigen voor ik terugtrein naar Tilburg. Hier moet ik echt een paar dagen bijkomen van dit avontuur. Hoewel ik zo ongeveer elke dag rond 21.00 uur in bed lag, kan ik echt nog dagenlang slapen. Een aantal van jullie zie ik dit jaar nog, maar de meesten volgend jaar. Daarom wil ik jullie alvast een hele fijne jaarwisseling wensen, dat er een liefdevol, gezond, gelukkig en reislustig jaar mag volgen!

Heel veel liefs en tot snel,
Barbara