Buenos Aires, Uruguay en Tierra del Fuego

Hola!

Nou daar ben ik al wat eerder dan verwacht, ik ben bang dat mijn verhalen anders, zoals gewoonlijk, veel te lang gaan worden. Wat heb ik nu al veel gedaan zeg. Elke dag van ik van een uur of 9 tot s avonds een uur of 20 buiten aan de wandel en verder slaap ik dan nog 12 uur per nacht ongeveer. In ieder geval de eerste dagen. Wat was ik moe en ook hartstikke verkouden van die ellendig lange vluchten naar Buenos Aires. Volgende keer zou ik bijna een paar honderd euro extra betalen voor een rechtstreekse vlucht. Snap nu wat klanten hiervoor over kunnen hebben. Een vlucht van 11 uur, 7 uur overstap en weer 11 uur vliegen. United Airlines was boven verwachting goed. Fijne beenruimte en prettige service aan boord. Alleen zowel tijdens de vluchten als tijdens de overstap in Houston ontkwam ik niet aan die verschrikkelijk airco. Met trui, sjaal en jas zat ik nog te klappertanden. Gevolg was wel dat ik van Houston naar Buenos Aires gewoon ruim 9 uur heb geslapen van vermoeidheid en de kou. Tijdens de eerste vlucht heb ik vier films zitten kijken en niet geslapen.

Buenos Aires voelde als een soort van terugkomen in een hele fijne stad. Negen jaar geleden begon ik mijn wereldreis ook in Buenos Aires en kijk nog steeds heel positief terug op dat bezoek aan, nu mijn collega, Nathalie. Ditmaal zonder Nathalie, verbleef ik in de wijk San Telmo. Een hele gezellige wijk op loopafstand van alle hoogtepunten en het openbaar vervoer. Vanuit San Telmo ging ik mee met een wandelstadstour die het hostel organiseerde naar de wijk La Boca. Minder kleurrijk en meer toeristisch dan vorige keer, maar nog steeds bijzonder om al die gekleurde huizen te zien die als doel hebben om de wijk aantrekkelijker te maken en meer toeristen te trekken. Na zonsondergang moet je vooral niet door de wijk lopen en trekt de politie zijn handen af van iedereen die dit wel doet, maar overdag is het een gezellige plek om rond te lopen. Ook hét voetbalstadion van Argentinië, La Bombonera, mocht natuurlijk niet ontbreken (alleen de buitenkant dan). Verder heb ik de wijken Puerto Madero nog bezocht, zeg maar de Piushaven van Tilburg maar dan nog wat duurder en met veel meer hoogbouw, en Palermo Viejo wat ik met niets kan vergelijken. Dit lijkt wel een dorp op zich een totaal anders dan de rest van Buenos Aires. Kleine knusse straatjes met kleine huisjes met bijzondere voorgevels en schitterende graffiti in de straatjes. Een heerlijke plek om te zijn en mega fotogeniek! Al met al heb ik hier heel wat kilometers gelopen en omdat ik ook een Sube-card had gekocht voor de metro, ook maar uiteindelijk twee trajecten met de metro gedaan. Het metrosysteem uitzoeken vind ik altijd echt een feest, het opgestapeld zitten in de metro iets minder, maar hoort er natuurlijk bij.

Vanuit Buenos Aires ben ik een dagje met de boot, Colonia Express, naar de overkant van Rio del Plata (de breedste rivier ter wereld) gegaan naar het dorpje Colonia del Sacramento in Uruguay. Een dorpje op de UNESCO-lijst met knusse straatjes en een hele andere atmosfeer dan in Buenos Aires. Weinig auto’s, alles stil en rustig. Ik had een gratis stadstour met een enorm goede gids die alles kon vertellen over de Spaanse en Portugese invloeden die het oude ommuurde centrum van dit dorp kent. De stenen in de straatjes waren echt om je nek over te breken, maar uiteraard ontzettend sfeervol. Ook een en ander bijgeleerd over de cultuur in Uruguay en zaken als onderwijs en economie. Een interessante dag!

Ook vond tijdens mijn verblijf in Buenos de kwalificatiewedstrijd voor het EK tussen Argentinië en Peru plaats. Een belangrijke wedstrijd en ons was geadviseerd om vooral in de wijk rond het hostel te blijven en bij verlies absoluut binnen te blijven. De Argentijnen zijn meester in agressief gedrag na verliezen van wedstrijden, voetbalwedstrijden in het bijzonder. Gelukkig bleef het 0-0 en kon ik op tijd naar bed voor mijn vroege vlucht de volgende ochtend. Anders had ik nog mee op stap gemoeten ook en dat trok ik nog niet na mijn laatste weekend in Nederland ;-)

Buenos Aires heeft dus weer volledig aan mijn verwachtingen voldaan, ondanks dat mijn energielevel nog ver onder peil is. Rustig aan en alles in eigen tempo dus! Hopelijk keert de energie terug voor ik straks niet meer door de stad ga banjeren maar echte bergwandelingen moet gaan maken.

Inmiddels zit ik in Ushuaia, maar ben ik ook alweer bijna klaar om door te reizen naar El Calafate. Eerst Ushuaia, wat is dat een leuk stekkie zeg! Een dorp, of nou ja stad misschien ook wel, aan het water, het Beagle Kanaal, en de meest zuidelijke stad ter wereld, El Fin del Mundo (en nee het heeft totaal niets met dat tv-programma te maken, dat ligt halverwege Chili ;-) ). Ushuaia bevindt zich in het gebied Tierra del Fuego, ofwel Vuurland. Mijn verwachting was ik dat ik hier echt dood zou vriezen, maar dat valt gelukkig wel mee. De locals hebben mijn echter verzekerd dat ik later mijn trip alsnog mijn winterkleding nodig zal hebben, dus ik heb niet voor niets zo’n volle backpack bij. In Buenos was het ongeveer 26 graden en super zonnig en ontzettend bewolkt wisselden elkaar continu af. Hier is het ongeveer 5 graden en schijnt de zon of sneeuwt het. Zolang er geen wind staat en de zon schijnt, is het echt ideaal en zie je mensen zelfs in t-shirt rondlopen. Als er wel wind staat en de zon even weg is, snap ik precies waar ik bang voor was en had ik het liefst mijn muts en handschoenen toch in mijn tas gehad. Ik geniet echt van mijn wandeling van het hostel naar het centrum (ongeveer een half uurtje en het centrum is één straat) en klets onderweg veel met de nieuwsgierige locals. Niet omdat er een blonde vrouw alleen loopt, dat zijn ze echt al gewend hier en dat is iets waar ze ook trots op zijn. Ze zijn echt nieuwsgierig in waar je vandaag komt en wat je allemaal gaat doen. Patagonië is veilig en vrouwen kunnen alleen liftend op reis, waar kan dat nu nog. Ik raakte op de botenwerf aan de klets met een jongen uit Rapa Nui (Paaseiland) en we hebben een tijdje over Paaseiland en mijn ervaringen daar en zijn leven hier staan kletsen. De rust daalt nu eindelijk in geloof ik en ik hou ervan om rond te slenteren, foto’s te maken en met de lokale bevolking te kletsen. Ik heb een leuk hostel met een enorm huiselijke sfeer en omdat het seizoen nog niet begonnen is, zijn we slechts met vijf gasten hier. Wel gezellig s avonds als we allemaal aan een tafel zitten te eten en onze dagelijkse ervaringen en reisplannen delen. Eerder was ik bang dat ik mij te vroeg in het seizoen hier zou bevinden en dat ik teveel tegen gesloten parken aan zou lopen. Gelukkig ben ik er nu wel over uit dat er voldoende open is om een mooie reis te hebben. Het weer is wisselvallig, maar gelukkig in mijn voordeel. Het andere voordeel is dat er pas slechts een handjevol toeristen rondloopt en dat je echt nog van de puurheid kan genieten voordat over een maand de drukte uitbreekt. Mooi op tijd weer weg dus!

In Ushuaia had ik een aantal activiteiten op de planning staan. Zo ben ik per 4x4 naar de verschillende meren Escondido en Fagnano geweest en hadden we een bbq-lunch in een ontzettend afgelegen berghut, waar verder niemand anders kwam. Wat een mooie plek, daar had ik wel willen overnachten! De jeep bestond uit de gids, Eduardo, en een Argentijns stel van 75+. We hebben ontzettend gelachen onderweg toen de 4WD route echt 4x4 nodig had. We hadden een route van bijna 10km, waarbij we door het water en de modder moesten. De jeep ging bijna zijwaarts en toen zaten we vast midden in de modderplas. De oudjes gilden het uit van het lachen (en de zenuwen denk ik). Uiteindelijk moest Eduardo ons met verschillende kabels vastmaken aan een boom en vervolgens met een andere kabel naar boven laten trekken. Uiteindelijk kwamen we zo langzaam ongedeerd uit de modder. Wat een avontuur! De Argentijnen hadden aangegeven nooit mee te zijn geweest als hun dit was verteld op voorhand, maar dat ze op deze leeftijd allemaal nog mee mochten maken waren ze ontzettend trots op. Ze zouden diezelfde avond nog gelijk hun kinderen bellen om de avonturen te delen, wat mooi!

Gisteren ben ik gaan wandelen door Parque National Tierra del Fuego. Ik blijf geluk hebben met het weer, wederom weinig wind en volop zon. Volgens velen is dit het eerste lenteweekend en rent iedereen net als in Nederland tijdens de eerste zonnestralen de straat op. Gelukkig zorgt dit ook voor spectaculaire uitzichten in het nationaal park. Nog niet alle wandelroutes waren open, omdat het weer nog te wisselvallig is, maar ik maakte schitterende wandelingen met uitzichten op de bergen met besneeuwde toppen, riviertjes, meertjes en allerlei kleuren subarctische planten en bomen. Deze regio kent vanwege de extreme weersomstandigheden slechts zes boomsoorten, wel bijzonder en ik als bomenliefhebber heb ze allemaal mogen bewonderen ;-) Na de urenlange wandelingen heb ik nog een boottocht gemaakt over een van de meren om zo het park vanuit een ander perspectief te bekijken. Gekleed in een enorme broek die water- en winddicht is, een reddingsvest en mijn muts en handschoenen gingen we het water op. Toen werd toch wel duidelijk hoe koud het hier ook kan zijn! Na een stuk of tien kilometer gewandeld te hebben, ben ik voor het eerst deze reis op een stoel gaan zitten en gewoon drie uur lang een boek gaan lezen. Dat was ook wel eens aangenaam. Omgeven door pensionado’s die, na even op mijn tas te willen letten toen ik naar het toilet moest, alleen nog maar over Maxima wilden praten, heb ik mijn ogen uitgekeken vanuit een koffietentje midden in de winkelstraat.

Zoals jullie zien, ik vermaak mij prima hier en mag gelukkig nog even blijven. Heb zelfs al het idee dat ik een maand weg ben. Alles thuis al vergeten, mijn werk vergeten, het afronden van mijn studie dringt misschien wel nooit door en ik denk nauwelijks aan de huurders in mijn appartement, hopelijk gaat alles goed met alles en iedereen. Het bevalt mij prima om weer 100% Spaans te praten en er komt nauwelijks meer Engels bij kijken. Ook reizigers onderling praten hier Spaans, omdat velen willen oefenen en voor bijna niemand Engels een eerste taal is. De locals maken graag een praatje, maar oefenen ook liever hun Engels met je. Dat uit in leuke Spanglish-gesprekken. Wat nou drie keer gezakt voor Spaans vorig jaar, hier vragen ze of ik uit Spanje kom, haha! Niemand let op mijn tijdsvormen en we begrijpen elkaar, dat is het belangrijkste.

Vanavond vlieg ik naar El Calafate, waar ik één nachtje bij het vliegveld slaap om de volgende ochtend direct met de bus door te reizen voor een paar dagen in El Chaltén. Daarna terug naar El Calafate en vervolgens door naar Puerto Natales, dit allemaal met de bus. Voor degenen die mij op de landkaart volgen, dat is mijn route dus ongeveer voor de komende dagen.

Goed, zo is het toch nog een heel verhaal geworden. Hopelijk vinden jullie het ook een beetje leuk om te lezen en anders heb ik gewoon een leuk naslagwerk voor later. Het is echt slechts een samenvatting en bedenk nu al dat ik de helft ben vergeten te vertellen, maar dat komt vast nog wel een keer ;-)

Tot snel weer! x